Posterunek Policji

Makoto kątem oka spojrzał na Leviego, kiedy odpowiadał mu na pytanie. Krótko skinął głową, jako zrozumienie, co się do niego mówi. Pogłaskał psa za uchem, o dziwo nawet nieznacznie się uśmiechnął. Nawet on, mimo apatii i nie zachwycania się czymkolwiek, musiał przyznać że ta puchata kulka jest urocza. Podrapał go jeszcze pod bródką, nim uznał że dość.
- Psy to kochane zwierzęta. - Powiedział, wstając i siadając przed biurkiem. - Długo z tobą jest? - Spytał, ciągnąc jeszcze przez chwilę ten temat.

Psinka łasa na pieszczoty podstawiła pyszczek pod dłoń Makoto domagając się w ten sposób więcej przyjemności. Levi widząc reakcje puchatej kulki, która zaczęła patrzeć to na Leviego to na Makoto, złapał psinkę i posadził na kolanach towarzysza.
– Na tyle krótko, że woli Ciebie ode mnie. Zatrzymaj go jeśli chcesz – odparł spokojnie.
Mówił poważnie. nie to,że psinka była dla niego kłopotem, sam ją polubił, ale nawet teraz było widać ze ta dwójka się dogada. Poza tym fajnie było choć na chwile oderwać sie od obowiązków.

Kiedy Levi kładł mu psa na kolanach, na moment zamarł. Nie do końca wiedział, jak miałby na to zareagować. Pierwszy raz postawiony był w takiej sytuacji i o ile nie bał się psów, o tyle sam nie wiedział czy psinę pogłaskać, czy po prostu nie robić nic. Jak na złość, futrzak wyraźnie domagał się od niego pieszczot, bo znów łaził się do dłoni, którą chłopak do tej pory trzymał nieco oddaloną od stworzenia. Westchnął cicho, poddając się słodkim oczom szczeniaczka i delikatnie pogłaskał go znów po głowie.
- Nie powinienem. - Odezwał się bez emocji w głosie. - Ale siostra na pewno ucieszyłaby się na psa. - Dodał, jakby sam siebie próbował przekonać, by go przygarnąć.

Levi nie miał złych zamiarów wobec Makoto, wręcz przeciwnie, nie zrobi mu krzywdy, a tym bardziej "groźny" pisiak jaki mu siedział na kolanach.
– Daje ci go z własnej i nieprzymuszonej woli. Nie musisz sie też czuć zobowiązany – odparł spokojnie.
Chciał już usiąść na krześle obok gdy wyłapał charakterystyczny odgłos kroków na korytarzu. Porzucił pomysł podszedł ze dwa kroki do przodu i sięgnął po jedno z zapasowych ostrzy jakie leżało na stojaku i syknął pod nosem. Że też musiało go akurat teraz przywiać…

Makoto wiedział, że ani Levi, ani pies, nie mają złych zamiarów. Nie przywykł jednak do tego, że musi być nieco milszy, niż zazwyczaj, oraz że kto inny jest miły dla niego. A przynajmniej na tyle, że gdzieś tam mimo wszystko czuł, że powinien się jakoś odpłacić. Widząc reakcję Leviego na to, co sam usłyszał, spojrzał na niego ze spokojem, jednak nie ruszał się z miejsca. Ufał, że rozmówca sam sobie poradzi.
Tym czasem kroki, które kierowały się w stronę pokoju Leviego, należały do Hanka Andersona. Wiekowy już porucznik policji, który jest nieco po pięćdziesiątce, zapewne pijany, mimo że na służbie, powłóczyście zbliżał się do drzwi. Otworzył je sobie bez pukania, po czym wszedł do środka nie zamykając ich za sobą. Pies, siedzący na kolanach Makoto wyraźnie się zjeżył, zapewne czując niewywietrzałą woń wódki, że chłopak mimowolnie zaczął go silniej trzymać, woląc i tak się nie wtrącać.
- Te, Ackerman, co się odpierdala u technicznych? - Spytał, bez powitania, ochrypłym głosem. - Czemu ta banda kretynów nie umie ogarnąć satelity i przeanalizować jej obraz? Przecież to specjaliści, do cholery. Powinni być wyszkoleni na takie ewentualności i wiedzieć czego szukać.

Acerman obserwował wiecznie podpitego gościa spode łba. Nie to,ze nie cenił sobei jego roboty,bo facet miał talent. Nie przepadał za nim głownei dlatego,ze wiecznie capiło od niego alkoholem,a to nigdy nie idzie w parze z czystością i porządkiem.
– Zamykaj drzwi, to nie chlew – mruknął równie grzecznie na powitanie nie spuszczajac go z oczu.
Nie zamierzał go atakować, ale jak zacznie byc agresywny,albo szaleć w inny sposób nie zawaha sie doprowadzić go do porządku. I ostrze w jego ręce powinny dać jasny przekaz Hankowi.
– Może dlatego,że po ostatniej twojej wizycie satelita był nieczynny przez trzy dni – syknął i wbił swoje ostrze w krzesło na którym ten już chciał sobie klapnąć. – Jeszcze się dzień nie zaczął, a już jesteś pijany.
po tych słowach odwrócił się do niego bokiem i pacnięciem w klawiaturę "obudził" monitor.
– Trzymaj swoje palce z daleka od klawiatury, zajmiemy się tym – dodał tonem pozbawionym jakichkolwiek emocji.
Potem po wpisaniu hasła wywołał aktualny podgląd obrazu z satelity, który pokazał się też na pozostałych ekranach.
– Nie pozwolę mus zaleć,ale też wywalenie go z tad nie będzie łatwe – westchnął zerkając przepraszająco na Makoto – Masz pełen dostęp do systemów satelity – dodał, pogłaskał psinkę po główce na uspokojenie, a potem spojrzał na gliniarza.
– Gdzie Twój partner? – zapytał

Hank pod żadnym pozorem nie zamierzał robić tu kłopotów. Może był alkoholikiem, ale był fachowcem, na ile pozwalał mu nawet zaawansowany jak na człowieka wiek. Co prawda miał dość ostre podeście do niektórych tematów, ale to już była kwestia doświadczenia i tego, że nie zamierzał się cackać, a zrobić co do niego należy i tyle. Może się skarżyli na sposób, jednak na pewno nie mogą się skarżyć na jakość. Jego reakcji nie komentował, choć miał nadzieję, że o nożu wbitym w krzesło będzie pamiętać i go wyjmie nim usiądzie, bo nie ma zamiaru mu zakładać szwów na pośladkach. Kiedy Levi kazał mu trzymać ręce z daleka od klawiatury, rozłożył je w poddańczym geście.
- Lepiej dla twojego komputera, jakbym się trzymał od niego z dala. - Potwierdził, choć mimo tego zerkał na to, co robił Ackerman.
- Dziękuję. - Makoto dał znać że cały czas słucha, a potem wyciągnął komórkę i połączył się z Aigis. - Aigis, jeśli wyszłaś, wróć do laboratorium i podłącz komputer fizyków do policyjnej satelity. Przekieruję ci maila z kodami dostępu.
- Tak jest. - Odpowiedział android niemal natychmiast.
Chłopak rozłączył się, a następnie schował telefon do kieszeni spodni. Pies na szczęście nie zezłościł się na małą niedogodność w postaci wiercenia się przy wyciąganiu i chowaniu urządzenia z powrotem. Sam Anderson tym czasem na moment się zamyślił.
- Że ta kupa złomu? Pewnie szuka mnie po barach. - Odpowiedział z rozbrajającą szczerością. - Pewnie zaraz tu będzie. - Dodał, wywracając oczyma, a potem spojrzał kątem na Makoto i jego strój.
Szybko skojarzył go z mundurkiem szkoły. Miał spytać, co u robi uczeń, a na dodatek czemu został mu udzielony dostęp do satelity, choć z drugiej strony, skoro sam Levi mu to dał, raczej miał ku temu powód, bo mimo że nie zawsze działa zgodnie z prawem, to nie zrobiłby niczego, co zaszkodziłoby prowadzonym sprawom albo policji czy miastu jako takiemu.
- Nie wiedziałem, że szukamy doradców wśród uczniów liceum... - Skomentował jedynie półtonem, chcąc pozostać jak najbardziej neutralny do tego.

Levi sie nie skarżył, on z nim nie pracował, miał pod sobą całkiem innych ludzi, wiec użerać się z nim nie musiał. Co nawet go cieszyło bo zapewne o ich relacjach było by dość głośno na posterunku…
– Lepiej daj mu znać – zasugerował krótko.
Ta "kupa złomu" potrafiła przeszukać każdy bar, wliczając w to Norę Diabła, którą nawet oni zazwyczaj omijali szerokim łukiem. Nie oznacza to,ze ignorowali sytuacje, ale z pewnymi osobami trzeba się układać… bardziej delikatnie.
Potem spojrzał to na Makoto, to na Hanka, to na psinkę i cofnął się o krok odsłaniając charakterystyczna przepaskę na ramieniu licealisty. Miał ochotę rzucić ciętą ripostę odnośnie jego chlania, ale ostatecznie ugryzł się w język. Gliniarz nie był jego wrogiem i nie zamierzał wchodzić na ścieżkę wojenną. Zaraz potem, gdy Makoto wpomniał o kodach dostępu, zajął się ich wygenerowaniem i dodaniem dostępu dla kolejnego użytkownika. Kody szybko przekazał Makoto, Widząc jednak na jednym z monitorów X4 ze smokiem który zatrzymał sie na chwilę przy akademiku odpalił sobie zdalnie połączenie z Noriko.
– Jestem w centrum monitoringu. W jakim stanie jest ta kupa łusek? – zapytał. Szybko się domyślił ze gadzina oberwał opadającą kopułą, a wbrew pozorom to mogły być istotne dane.

Hank wywrócił oczyma i sięgnął do kieszeni po telefon. Był to stary model, posiadający jeszcze klapkę i zwykłą klawiaturę. Po wystukaniu krótkiej wiadomości posłał ją do Connora. Jakkolwiek jej nie odbierze, na pewno ją dostanie. Policjant schował telefon, zerkając kątem na opaskę na ręku Makoto.
- No proszę... - Skomentował tylko.
Kiedy Levi zainteresował się obrazem z kamery, która pokazywała najwyraźniej jakieś zniszczenia, spowodowane opadnięciem bariery, Makoto z Andersonem jednocześnie spojrzeli na niego, oczekując na więcej informacji. Jeśli Ackerman włączył na głośnomówiący, to dyskretnie słuchali, jednak nie narzucali na to, jeśli tego nie zrobił do tej pory z własnej woli.
W tym czasie Noriko, zaraz po rozejrzeniu się w sytuacji, złożyła krótki ale szczegółowy raport Leviemu, na temat stanu poszkodowanego smoka. Spytała też, czy jest potrzebna na posterunku; jeśli jej obecność jest konieczna, to może być na miejscu w parę minut.