Posterunek Policji

Obserwował uważnie swojego brata, dotykanie jego lalki bylo zlym pomysłem. Boczyl sie nawet za to na niego, tak dla niego też na swój sposób była przerażająca, ale nic w tym dziwnego niestety znal jej symbolike lepiej niż ktokolwiek. Na szczęście N byl na tyle opanowany, że... Już myślał, że obejdzie się to wszystko spokojnie, a jednak musiał doświadczyć wizji. Reakcja byla na tyle gwaltowna, że i on oberwal silnym emocjonalnym impulsem samemu mało nie spadając z krzesła. Zerwal sie szybko i podbiegl do brata.
- wszystko w porządku? - zapytal. Mimochodem zerknal jeszcze na Mochiko i jego reakcja nie byla lepsza, zamarl jednak na ulamek sekundy widzac oczy Uchihy. O szczegoly popyta potem, teraz trzeba bylo ich ogarnac i złagodzić sytuacje, zwłaszcza przy dzieciach.
- Kto by pomyślał, że doświadczamy tak silnego sprzężenia zwrotnego... - wymamrotal bardziej do siebie niz do dzieci.

Tobi uważnie obserwował Neara. Owszem nie znał i nie wiedział cokolwiek o tej lalce, ale domyślał się,ze znaczy o wiele więcej niż jakoby była ona tylko zwykłą zabawką. Mogła nawet działać podobnie jak jego maska: być symbolem czegoś, co na pierwszy rzut oka jest nieuchwytne. Nie protestował też specjalnie kiedy ten wstał i podszedł ją odebrać. Nawet nie myślał o jej zabraniu,czy zniszczeniu w jakikolwiek sposób. Kiedy tylko Near lekko do dotknął przez jego ciało przeszła fala lodowatych dreszczy. Sharingan w mgnieniu oka aktywował się samoistnie, niczym zwierciadło lustra odbijając jego moc. Tak jak białowłlosy zobaczył jego przeszłość, tak i on przez te kilka sekund ujrzał urywki jego wspomnień. Odruchowo odskoczył w tył jak oparzony porzucając pechową laleczkę i z impetem uderzając plecami o jedną ze stojących szafek. Niedbale i na szybko położone pudło z aktami pod wpływem grawitacji spadło mu na głowę. Chociaż osłonił się ręka jeszcze przez chwile nie otwierał oczu, nie chciał ukazywać swojego sharingana komukolwiek, chociaż zapewne ci najbliżej i tak zdołali to zobaczyć. Po prostu czekał aż odzyska władzę nad swoja mocą. gdy poczuł, że jego oczy wracają do normy uchylił lekko powieki. Ku swojemu zaskoczeniu pod jedną z kartek dostrzegł, że dłoń w której trzymał lalkę była cała oszroniona, chociaż sam zimna nie czuł. Potem spojrzał na treść samych kartek, widniała tam jakaś lista osób, ale był nadal w zbyt dużym szoku, by to czytać. Nie wiedząc w ogóle jaką podąć reakcje po prostu wlepił wzrok w braci skacząc wzrokiem to z jednego to na drugiego. Niech ktoś mu powie, że to co zobaczył to był sen!!!

W istocie, cała scena była na tyle szybka, że nawet nikt nie zdążył jej zapobiec, lub przynajmniej złagodzić. Nawet kobieta stała jak posąg, nie mając pojęcia co się dzieje i jak powinna na to zareagować. Kiedy jednak zauważyła sharingan Mochiko, niemal zamarła. Czyli jednak był z jej klanu! Faktem jest, że równie dobrze mógł mieć wykonany przeszczep, to nie jest nic nietypowego, by kraść oczy, zwłaszcza Uchihów, do przeszczepu, ale śmiała wątpić w taki scenariusz. Niemal stuprocentowo była pewna, że ma do czynienia z Uchihą. Charakter tylko to potwierdzał. Buntowniczy na swój sposób, do tego nie lubił pokazywać emocji, a jak już pokazywał, najpewniej było to wyreżyserowane. Osoby, które są na takie coś wyczulone, mogły wyłapać tę nutę teatralności, a wojownicy raczej mają oczy dookoła głowy.
- Wszystko dobrze? - Spytała, a widząc że Ryuzaki podszedł do Near'a, skierowała się do Uchihy. - Nic ci nie jest? - Z nutą troski, nie udawaną, zagadnęła, by pochylić się nad nim. - Będziemy musieli pogadać. - Szepnęła do Uchihy półtonem, w międzyczasie oglądając czy nie ma obrażeń. - Upewnię się, czy wszystko z nimi w porządku i was odprowadzę. - Przekazała opiekunkom grupy dzieci, wracając do oględzin.

- Wszystko gra. - Odpowiedział na pytania o stan zdrowia. - Nie potrzeba mi lekarza. - Niezadowolony próbował się podnieść z podłogi po raz kolejny.
Fakt, że dość mocno osłabł. Sam z siebie jest już blady, a teraz ów bladość wpadła w stan nienaturalny dla karnacji ludzkiej. Do tego najpewniej dalej miał przyspieszone tętno i lekko płytszy oddech. Nie chciał jednak ani pomocy medycznej, ani litości. Nie była mu potrzebna. Jako detektyw, o światowej wręcz sławie, po prostu musiał się liczyć z tym, że jest ryzyko utraty życia, jeśli sprawa nie pójdzie po jego myśli. Ryzyko wisiało nad nim, mimo tego że wszystkie czynniki, mogące do niego doprowadzić, są szybko eliminowane. Skoro o tym mowa, musi pomyśleć jak wymazać Tobiemu pamięć. Wiedział, że była to wymiana informacji. Że Uchiha wie o nim, może nie zaraz wszystko, ale na pewno więcej niż powinien.

A właśnie,ze była mu potrzebna pomoc! Widząc jego stan posadził go na krzesełku i podał mu do picia zwykła szklankę z wodą, tak dla ocucenia,by nie stracił nagle przytomności. Spojrzał jeszcze katem oka na Mochiko. Też dostrzegł jego sharingana,nie posądzał go jednak o kolejną grę aktorską. Czytał jego emocje,był w nie mniejszym szoku jak jego brat i reszta zgromadzonych, czegoś takiego nie da się podrobić ot tak sobie. Nim zajmą się jednak później,teraz ważniejszy dla niego był brat,a nie Uchiha.
- Na dzisiaj koniec, musisz odpocząć - powiedział co prawda łagodne, ale stanowczo.
Również na zgromadzone dzieci przestał już zwracać uwagę Tak naprawdę nawet nie powinno ich tu być. i tak wystarczająco subtelnie podeszli do tego wtargnięcia i nie wyciągną z tego konsekwencji, ale były pewne granice.

Spojrzał na Noriko jak na siódmy cud świata. Nie nawykł by ktokolwiek mu pomagał, raczej sam robił za zszywaczkę, a już nie od kogoś kto na swój sposób jest wrogiem. Nie miał jednak siły jej odganiać. na niego też to silnie podziałało, ale w przeciwieństwie do Neara jego ciało było wytrenowane,wiec lepiej to zniósł. Ponad to z racji uroczego hollowa w sobie jego ciało też inaczej funkcjonowało. Gdy szepnęła mu na ucho o rozmowie domyślił się o co mogło chodzić. Niemniej urocza pogawędkę będą musieli przełożyć.Nie miał zielonego pojęcia co bracia mogą zrobić, co prawda jeden ledwo trzymał sie na nogach,drugi się nim zajął, ale wokoło było tuzin innych funkcjonariuszy, nie wypominając o całej reszcie na posterunku. Był w jaskini lwa. Nawet jeżeli białowłosy niczego wprost nie powie może podjąć próbę wymazania mu pamięci, przez co straciłby kartę atutową. Musiał działać teraz dopóki była okazja, ale nadal w trybie incognito... jeśli tak można to nazwać.
- Pewnie nabiłem sobie guza - westchnął ponuro zerkając na pudło z aktami. Cholera jasna nie  sadził, że może aż tyle ważyć.
-Musze odpocząć Wpadnij jutro do domu - zapewne nie odpuści i ta rozmowa go nie minie. Niemniej bez problemu mogła zdobyć jego adres, na swój sposób był przecież postacią kultową na tym posterunku. Zaraz potem wstał zrzucając z siebie płaszczyk z kartek, ukradkiem podpierdzielając ze dwie losowe skoro już była ku temu okazja.
- To ja też lecę! Ciao! - zawołał i nim się kto obejrzał czmychnął przez... okno.
Niewiele robił sobie z tego, że byli na co najmniej piątym pietrze i po takim skoku powinien być czerwonym plackiem na chodniku. W połowie lotu ponownie wytworzył zielonkawy śluz,ale tym razem bardziej utwardzony tworząc coś na kształt skoczni po której bezpiecznie się zsunął nabierając przy okazji rozpędu. Szurał po chodniku jak po lodowisku wykorzystując ten sam patent co do otwarcia drzwi.Pomachał nawet jeszcze dzieciakom na pożegnanie.  Bo potem gdy wpadł między zabudowania po prostu rozpłynął się w powietrzu.

[z/t]

Noriko nie popuści Tobiemu tak prosto. Nie miała takiego zamiaru, by puścić Mochiko bez odebrania od niego wystarczających w jej mniemaniu wyjaśnień. Poza tym, Uchiha za szybko uciekł, jak na osobę niby niewinną tego, co wypisują o niej w aktach, co mocniej zapaliło jej lampkę ostrzegawczą w głowie. Zerknęła na wycieczkę, ale nimi na szczęście się zajął kto inny, więc miała wolną rękę do działania.
- Nie czekajcie. - Rzuciła do współpracowników.
Korzystając że sama jest wytrenowana, no i dalej ma na sobie mundur z ustrojstwem do manewru trójwymiarowego, rzuciła się w pościg. Musiała się czym prędzej dowiedzieć wszystkiego, czego jest w stanie. Poza tym, miała dziwne wrażenie, że dobrze robi biegnąc za Mochiko.

[ZT]

Dał się posadzić na krześle i chwycił za szklankę wody. Czuł się słabo, co widać gołym okiem dla obserwatorów, ale nie miał zamiaru tracić przytomności. Nie tutaj, nie teraz. Odebrał od brata wodę i pociągnął łyk czy dwa. Odrobinę go orzeźwiła, co było samo w sobie dobrą reakcją. Spod byka spojrzał na dziewczynę, gdy zapowiedziała że odprowadzi wycieczkę jak sprawdzi ich stan i w razie potrzeby im pomoże.
- Nic mi nie jest... - Syknął cicho pod nosem.
Kiedy Tobi uciekł w swoją stronę, obserwował jak znika za oknem. Potem patrzył też, jak Noriko rzuca się za nim w pogoń. Miał ją zatrzymać, powiedzieć że nie da rady, ale jej również nie miał w zasięgu wzroku, więc westchnął cicho. Musiał dowiedzieć się, ile z jego przeszłości mógł zobaczyć Uchiha. Musiał też znaleźć sposób na zdalną zabawę z pamięcią, by ochronić tajemnicę swoją i brata.

Spojrzał tylko za mężczyzną i kobieta jaka poleciała za nim przez okno. Nie wiedział jeszcze ,ze tamten wie, ale sama jego reakcja zapaliła mu w głowie wielka czerwoną lampkę. Musi porozmawiać z bratem, to było pewne jak śmierć i podatki,ale nie tu i nie teraz przy całej ekipie. W międzyczasie złapał za telefon i wysłał smsa do swojego lokaja by po nich podjechał
-Matsuda staniesz dzisiaj na nocnej warcie, porządkując wszystkie te papiery - dopóki drzwi nie zostaną naprawione ktoś pilnować pomieszczenia musiał, zwłaszcza po akcji wejścia smoka. I zwłaszcza, ze cały ten burdel z papierologią był jego dziełem.
- Jeongmal museun il-iya?* - zapytał brata w ich ojczystym języku dobrze wiedzac, że nikt z obecnych go nie zna.



_______
* 정말 무슨 일이야? - Co sie tak naprawdę stało?

- Jeongbo gyohwan. Naneun geuui gwageoleul boassjiman geuneun nae geos-eul bol su-iss-eossseubnida.* - Odpowiedział po chwili namysłu, również po koreańsku i skrzywił się na samą myśl, jak tę wiedzę można wykorzystać. - Naneun baegpeosenteu hwagsilhaji anhjiman, geugeos-eun aju ganeunghabnida.** - Przetarł dłonią twarz. - Naneun hwagsilhi hwagsinhanda, geuneun uliga chajgoissneun gamyeon-ida.***
Inna sprawa też taka, czy powinni poinformować ekipę, że Tobi ich waśnie odwiedził i uciekł. Zapewne reakcję na tę informację będą cudowne, ale jednak wolał ich sobie oszczędzić. Nie chciał poruszać całego komisariatu, a podanie tego nie tak małego sekretu do wiadomości z pewnością wywoła panikę, a przynajmniej poruszenie wśród oficerów. To było tak złe, jak i niepożądane, więc tyko bratu to przekazał. Nie podobało się mu to wszystko.
____________________________________________________________________________________________
*[정보 교환. 나는 그의 과거를 보았지만 그는 내 것을 볼 수있었습니다.] Wymiana informacji. Widziałem jego przeszłość, a on widział moją.
**[나는 백퍼센트 확실하지 않지만, 그것은 아주 가능합니다.] Nie jestem pewien na sto procent, ale to całkiem prawdopodobne.
***[나는 확실히 확신한다, 그는 우리가 찾고있는 가면이다.] I jestem pewien, że jest zamaskowanym, którego szukamy.

Niemal od razu pożałował swojego pytania. Gdy Noel wspomniał o wymianie informacji sam pobladł na twarzy. Utrzymanie ich sekretu w tajemnicy kosztowało ich sporo wysiłku, a tu sobie obcy wchodzi i ma informacje jak na tacy. jednak kiedy chwilę później dowiedział się kim był mężczyzna, odruchowo przysunął do siebie drugie krzesełko. Musiał usiąść bo nogi miał jak z waty. Tyle tylko,że nie patrzył jak blisko je podsunął, gdy tylko chciał usiąść zsunął się z siedzenia i rąbnął na podłogę, a krzesło odjechało z impetem. Przewrócił sie na plecy,co w innych okolicznościach mogło wyglądać nawet zabawnie, ale nie w tej. Z jego ust poleciało kilka przekleństw po koreańsku. Gorzej już psia jego mać trafić nie mogli!Doskonale był zorientowany kim był Tobi i do czego był zdolny. Chociaż wyglądał na wesołego pokręconego faceta, to jego czyny świadczyły z goła o czym innym. To nie był przeciwnik na poziomie Kiry, mieli do czynienia z kimś gorszym. I jednego był pewny: jak na razie reszta zespołu nie mogła się o tym dowiedzieć. raz,że wzbudzili by na komisariacie ogólną panikę i stan gotowości, to jeszcze działanie w pośpiechu nikomu nie wychodzi na dobre. Niemniej za wiele czasu też nie mieli, Tobi czmychnął nie bez powodu i szczerze wątpił by Noriko go dogoniła. I na pewno podejmie,jeżeli już nie podjął jakiś kroków. Jedna z policnatek podbiegła do niego by go podniść
- Ulineun geu yeoja yaegihaeya. - posumował co pierwsze przyszło mu na myśl.
- Wszystko w porządku, co sie stało? - zapytała
- Powiadom Leviego niech ruszy za swoją podopieczną.Są spore szanse,ze natknie się na płaszcze w chmurki
- A nie powinni sie tym zająć Obdarzeni?- zapytał ktoś inny
- Nie ma na to czasu, zresztą częśc ekipy jest poza miastem - wyjaśnił.



_____
*우리는 그 여자 얘기해야 - Musimy porozmawiać z tą dziewczyną

- Choedaehan ppalli.* - Potaknął bratu z westchnieniem.
Koniecznie musieli porozmawiać z Noriko, jak tylko wróci na posterunek. A nawet jak nie na posterunku, to gdzieś na neutralnym gruncie. Właściwie, to mogliby wykorzystać hotel Noela, albo cukiernię Larina, ale plany będą układać potem. A mają dużo za dużo do obmyślenia.
- Niech unikają kontaktu wzrokowego. Genjutsu Tobiego i Itachiego jest niemal nie do przezwyciężenia. - Dodał od siebie Noel, zerkając na posłaną do kontaktu kobietę.
- Co to genjutsu? - Dopytywał się wiecznie niedoinformowany Matsuda.
- Iluzja. - Wyjaśnił Noel, zerkając na niego kątem oka z niedowierzaniem. - Sąsiad zapewne z radością zademonstruje. - Dodał, mając na myśli wężowego demona, który mieszka po drugiej stronie płota.
- Podziękuję... - Matsuda odsunął się o parę kroków.
- Byliśmy pod iluzją? - Yagami zerknął na N ze spokojem, a Noel pokręcił przecząco głową.
- Nie. Jestem odporny ze względu na moc. - Odpowiedział na jego pytanie. - Widziałbym po was, jakbyście byli pod iluzją bądź hipnozą. Wiedziałbym też, jakby chciał ją rzucić.
________________________________________________________
*[최대한 빨리.] Najszybciej jak się da.

Najszybciej,czyli zapewne jutro. Teraz Levi z Noriko są cholera wie gdzie na mieście, a Noel ledwo trzyma się na nogach. Zresztą on też po tym co usłyszał.
Słysząc pytanie Matsudy wstał z podłogi, otworzył jedna z szafek i zaczął w niej grzebać, bez słowa wyjasnienia
- Mam dla ciebie prezent - to powiedziawszy rzucił mu na biurko opasłe dwa tomy jakieś encykopedii. A raczej zbioru informacji jakie powinien mieć we łbie każdy, bo to podstawy.
- Za tydzień przepytamy - dodał z przeuroczym uśmiechem wracając sie po swoje krzesełko. Ktoś nawet gwizdnął z podziwu.
- Stary współczuje. - odezwał się któryś z policjantów.
- Iluzje działają obszarowo i niemal zawsze wymagają kontaktu wzrokowego lub samej obecności rzucającego. Da się przed tym bronic, na te urocze kartki na drzwiach zostało rzucone tego typu zaklęcie, dopóki nikt ich nie zerwie przynajmniej tu jesteśmy bezpieczni.

- Zaklepuję pytania wymagające matematyki i pochodnych! - Noel podłapał zamysł brata.
Spowodowało to uroczą załamkę w wykonaniu Matsudy, który błagalnie patrzył to na L'a, to na N'a. Liczył w głębi serca, że go przepytywanie jednak ominie, na co się mimo tego nie zapowiadało. Near mimowolnie się na to uśmiechnął pod nosem. Nawet, jak nie czuł się najlepiej, takie scenki zawsze poprawiały mu humor, a dobry nastrój to połowa sukcesu w rekonwalescencji. Poza tym, Matsuda uroczo się złościł, czego nie mógł sobie odmówić, by obejrzeć to po raz kolejny.
- Tym bardziej współczuję... - Odezwał się ponownie ten sam policjant, klepiąc Matsudę po ramionach.

Takie sytuacje rewelacyjnie łagodziły nerwową i napięta atmosferę, zwłaszcza po czymś takim co ich spotkało. Nie miał nic do Matsudy, był uroczą maskotką, chociaż oczywiście się przydawał.
- dwa tygodnie, masz tydzień na ogarniecie jednego - poszedł mu odrobinę na kompromis. Cześc wiedzy i tak już powinien mieć nie był w końcu nowicjuszem świeżo po szkole. W tym momencie akurat przyszedł mu sms od lokaja, Fritz już na nich powinien czekac na dole.
-Dasz radę zejść do samochodu,czy korzystamy z tego zielonego wynalazku za oknem? - zapytał brata. Jeśli zielone coś samo nei zniknęło,to zielona trampolina Tobiego nadal powinna "ozdabiać" budynek. Ale rozbiórką tego niech już się zajmą inni, od tego byli na komendzie. I teoretycznie winda też była, ale po drodze masa funkcjonariuszy, o ile część z nich nie jest aktualnie zajęta wywalaniem tańczącego Gandalfa z komputerów.

- Dam radę. Nic mi nie jest. - Wydukał bez emocji w odpowiedzi.
Stan Near'a lekko się poprawił. Co prawda dalej był osłabiony, ale przynajmniej przestało się mu kręcić w głowie. No i nie trząsł się już, jak gałązka osiki. Do samochodu powinien dojść, po domu będzie go nosić lokaj i tyle. Czy dla Watariego, czy dla Claude nie powinno stanowić to różnicy. Tym bardziej, że N był drobny i lekki, więc nie wymagał bycia ciężarowcem, by przenieść go z jednego miejsca na drugie, tym bardziej na krótkim dystansie. Niech się inni martwią, jak go transportować z miejsca na miejsce. Opcjonalnie zawsze zostaje wózek i pchanie go samemu.
- Nie każmy Watariemu na siebie czekać. - Wstał z krzesła, asekurując się oparciem jego sąsiada.

Dla półsmoka to oboje ważyli tyle co piórko. Czasem zazdrościł im takiej siły,ale z drugiej strony różnice miedzy rasami miały w sobie coś pięknego.Na szybko zrobił porzadek na swoim biurku, po czym pożegnał sie z ekipą i ostrożnie otworzył rozwalone drzwi. Podczas spaceru korytarzami do windy a potem do drzwi wyjsciowych cały czas na wszelki wypadek miał oko na białowłosego brat. Sam by go na ręce wziął, gdyby go tylko potem nie zabił za obciach jaki by tak narobił. Pożyczył jeszcze moc brata i z jego instrukcja odwiesił im system monitoringu, bo ci zdawali sie nie ogarniać sytuacji.
następnie po wyjściu z budynku wsiedli do swojego samochodu po czym udali do domu. Chociaz z racji towarzystwa ciœżko było mówić o spokoju...

[Z/T x2]

Noriko niemal natychmiast, pędem pokierowała się w stronę komendy. Parkując motocykl tuż pod drzwiami wejściowymi do budynku komisariatu, nawet nie gasząc silnika, zeskoczyła z jednośladu i biegiem popędziła do środka. Dosłownie przeskakując biurko, gdzie petenci mogli załatwiać podstawowe sprawy, ruszyła w stronę pokoju, gdzie odbierany jest przydział spraw. Chciała sprawdzić, czy sprawa M, bądź Taty Misia została już przydzielona, albo czeka na kogoś, kto się nią zajmie.
- Ej, Laureens! - Zawołała jednego z mundurowych, który właśnie przechodził korytarzem z kubkiem pełnym parującej kawy. - Wiemy cokolwiek o "tacie misiu", albo osobach których pseudonimy bądź personalia zaczynają się na M? I czy nie macie co do roboty, jak chlać kawę i żreć pączki? Oglądali telewizję i słuchali radia?! - Dała wskazówki, dlaczego jej to potrzebne na niemal teraz i natychmiast.

- No okej, czekam na więcej informacji. Komórka, komunikator, mail. Jakkolwiek chceta, bylebym je dostała. Możemy się tak umówić? - Zagadnęła ze złowróżbnym uśmiechem.
Nie czekała nawet na odpowiedź, w razie czego pogoni kogoś bardziej dyspozycyjnego u władzy z akademika, czy tam z kontaktów w telefonie, by się o to postarali. Przed wyjściem szybko skoczyła do magazynu, skąd pożyczyła sobie trzy zestawy do manewru trójwymiarowego.
- Jakby ktoś mnie szukał, to jestem w akademiku! - Krzyknęła jeszcze na odchodne do swojego rozmówcy, nim zmyła się w stronę wymienionego miejsca.

//ZT [Noriko do Akademika]

Po kilkunastu minutach Levi był już prawie na miejscu. W drodze do celu,choć maszyna miała możliwości, nie szalał z prędkością i na wszelki wypadek miał na uwadze co się działo wokoło. Drogi o tej porze były jeszcze w miarę pusto,ale wiedział, że nie potrwa to długo. Zajechał na prawie pusty parking,zgasił silnik i poczekał aż to samo zrobi jego towarzysz. Potem zaprowadził go do swojego biura, po drodze wymieniając jeszcze ze dwa zdania z dyżurującym. Stad szybko dowiedział sie o wizycie Noriko, potem podziękował i wstukał odpowiedni kod. Potem wpuścił chłopaka przodem.
Pomieszczenie było skromne o standardowym wyposażeniu. Jedynie na jednym stanowisku trzy monitory były ułożone niestandardowo, a sam interfejs zdawał się nie pasować do zwykłego policyjnego oprogramowania. Do wystroju też nie pasowało legowisko usłane w kącie pomieszczenia w którym łebek podniosła biała, mała psinka. Widząc swojego opiekuna maluch uroczo przydreptał pod nogi Makoto obwąchując mu nogawki. Levi zerknął na psinkę.

Makoto dostosowywał prędkość motocyklu do swojego przewodnika. Po zaparkowaniu przed posterunkiem, gdzie było już parę pojazdów, ściągając kask rozejrzał się po otoczeniu. Widział, że lada chwila chaos spowodowany nie tak małą niedogodnością może się obić na mieście, a przez komisariat w parę minut przejdzie gdzieś około połowy miasta, ze skargami i pytaniami co uzyskali do tej pory w śledztwie. W zamyśleniu, milcząc, skierował się za Levim do jego gabinetu. Dyskretnie rzucił spojrzeniem na jego wystrój, jednak i tego nie skomentował. Miał podejść bliżej biurka, by zająć miejsce przed nim, jednak coś złapało się jego nogi. Odrobinę zdezorientowany spojrzał pod nogi, gdzie malutki, puchaty i biały szczeniaczek zaczął go obwąchiwać. Makoto przykucnął, podsuwając mu i dłoń.
- To twój pies? - Spytał, nie odrywając wzroku od szczeniaczka.

Levi obserwował scenkę z zaciekawieniem. Makoto dziwnie pasowała biała, puchata kuleczka ze słodkimi czarnymi oczkami. W jednym i drugim było coś,co sprawiało,ze trudno było oderwać od nich wzrok, choć Levi nie potrafił tego nazwać.
– Poniekąd. Jakiś czas temu na posterunek przyjechało kilka psów do szkolenia. Któregoś dnia zastałem go w pudełku na biurku. Do hodowli się nie nadaje, prawdopodobnie ktoś pomylił go ze szczeniakiem. Nikt go nie chciał, więc został ze mną.- przykucnął naprzeciwko i posmyrał psinkę po puchatym ogonie.
– Polubił cię, zazwyczaj ucieka, gdy ktoś tu wchodzi – dodał zerkając mimochodem na chłopaka.