Posterunek Policji

Młoda Uchiha w parę minut, korzystając ze swoich zdolności akrobatycznych, znalazła się pod posterunkiem. W przyspieszonym biegu znalazła się w szatni, gdzie jednak przebrała się sprawnie w mundur, wraz z wszelakimi paskami go uzupełniającymi. Nie chciała się wszystkim swoim współpracownikom zdradzić ze swoim pochodzeniem. Nawet sharingana rzadko używała. Nie to, że się wstydziła swojego rodu. Po prostu czasem lepiej jest zacząć z czystą kartą i z lekkim oszustwem. Tak było prościej, a o ile skutecznie zostało to odczynione, daje to wiele szans i dróg rozwoju.
- Nakamura! - Jeden z policjantów zawołał Noriko jej przybranym nazwiskiem, na co zerknęła na niego pytająco. - Wszystko już przygotowane? - Brew policjanta uniosła się pytająco.
- Tak. Tak myślę. - Dziewczyna podrapała się po karku.
- Dasz radę sama? - Upewnił się jeszcze na odchodne.
- Znalazłam zastępstwo. - Niepewnie odpowiedziała mu Uchiha.
- Że co? - Zerknął na nią w niedowierzaniu, ta spławiła te dociekania machnięciem ręki. - Żeby mi się nie spóźnił! - Pogroził jej palcem, kierując się wgłąb budynku.
W tym czasie sama brunetka zajęła się ostatnimi przygotowaniami. Sprawdziła, czy wszystko jest bezpieczne, i czy nie ma szans na niespodzianki, których wolałaby uniknąć. Zajęło jej prawie dwie pełne godziny. Kiedy tylko skończyła, wyszła przed budynek. Spojrzała na zegarek, niecierpliwie sprawdzając godzinę. Żeby zająć czymś ręce i głowę, zaczęła sprawdzać mechanizm do trójwymiarowego manewru, który przypięła sobie do ud, z racji możliwej chęci dzieci, by pokazała jak to działa. Coraz mocniej myślała, że jej dyskutant nie przyjdzie na spotkanie i będzie musiała wszystko robić sama.

Tobi z kolei się zastanawiał, czy dobrze zrobił przystając na ten układ. Rozmowa z Madarą nie należała do najprzyjemniejszych, reszta załogi zresztą tez nosem kręciła. Na szczęście wyglądało na to,ze robota została skończona a cel uznany za stracony. Na to potrzebował jednak większych zasobów czakry niż miał teraz, nie mówiąc już o sporej różnicy czasu. Zresztą zamierzał to rozegrać inaczej,niech tylko wróci jedna osoba z misji...
Tymczasem nie zapomniał o swojej prywatnej. Nie mogąc pojawić się ot tak w centrum miasta wybrał użycie podstawowej techniki jakim było Shunshin no Jutsu. Często mylili ja z teleportacja,ale była to podstawowa technika każdego shinobi która pozwalała się przemieszczać naprawdę szybko,ale niestety nie chroniła przed zadyszką. "Zmaterializował" się w kłębie dymu tuż przy wejściu na komisariat, podparł się o kolana i łapczywie zaczął łapać oddech. Ubrany był zwyczajnie jak przeciętny mieszkaniec. Tak jak ona, Tobi tez niezbyt chętnie pozbył się wygodnego wdzianka i płaszczyka. Był co prawda przed czasem, ale niemal dosłownie zjawił się w ostatniej chwili. Spojrzał na jakiś dziwny wynalazek na jej biodrach.
- Myślałem, że nie zdążę, co to jest? - wymownie wykazał palcem na dodatkowy osprzęt. I nie ukrywał, że faktycznie widzi to pierwszy raz na oczy.

Noriko miała nawet już wejść do środka, albo wypatrywać wycieczki. Po prostu straciła nadzieję, że Mochiko się zjawi i że będzie jej towarzyszyć. Jak na zawołanie jednak, mężczyzna stawił się na miejscu. Ze zmarszczonym czołem wpatrywała się przez niego, jak łapczywie łapie powietrza i stara się względnie szybko odpocząć. Sama cicho westchnęła na ten widok. Domyślała się, że z Madarą nie rozmawiało się miło, a także pogadanka mocno się przeciągnęła, że biegł z wykorzystaniem techniki. Potem może go pomęczy o szczegóły, teraz nie było na to czasu. Wszak lada chwila może już przyjechać całkiem spory autobus z wesołą i z całą pewnością rozbrykaną mimo dość później godziny na wycieczkę, gromadką. Wolała nie witać ich przy przemeblowanym w trakcie ostrej wymiany zdań posterunku. Co by komendant powiedział?!
- Osprzęt do formacji trójwymiarowej. - Odpowiedziała, unikając większych wyjaśnień. - Dzieci będą się dopominać pokazu, jak to działa. - Wzruszyła lekko ramionami. - Jesteś niemal idealnie na styk.

Obietnica to obietnica, spłata długu zresztą też. nie jego wina,ze ciągle sie spóźniała, jak na ironie posiadając możliwość teleportacji. Każdy ma swoje wady i zalety no! Nie ma też nic przeciwko dokończeniu pogawędki z rana, ale najpierw tzreba ogarnąć wesołą gromadkę Zresztą posterunek to nie jest miejsce na tego typu rozmowy. To co tyczyło klanu powinno zostać wewnątrz zamkowych murów, nawet jak oficjalnie nie przyznawał się do swojego pochodzenia.
- Chyba jestem w tyle za nowinkami technologicznymi - skomentował ponuro. Cóż zostaje mu dołączyć do dzieciaków i samemu poobserwować Noriko w akcji, o ile dzieciaki nie wpadną na genialny pomysł by sam spróbował. Zrobienie z siebie klauna miałby gwarantowane.
- Uff kamień z serca, ale nigdy więcej takiego maratonu! - Miał jeszcze coś dodać jak katem oka zobaczył charakterystyczny szkolny autobus.
-Zdaje się, ze nie ma już czasu byę mnie oświeciła, będę musiał improwizować - skomentował tylko wymownie pokazując w kierunku pojazdu. Dla niej zapewne nie pierwsza taka akcja, ale dla niego to i owszem. Nie przejmował sie tym jednak zbytnio, cokolwiek nie wymyśla maluchy da rade, wszak gorsze od Madary chyba nie są...

- W razie co, poprosi się kogoś z Yamanaka o pomoc. - Szepnęła do Tobiego.
Klan Yamanaka ma fajne właściwości. Ile sharingan Uchihów motał w głowie i tworzył iluzje, Tak wspomniany klan mistrzem jest, jeśli chodzi o nieco dyskretniejszą pracę z umysłem. Rzecz jasna nie wymagała od Tobiego zgody. Jeśli zdecyduje się na takie oszustwo, na pewno ułatwi to sprawę, a jeśli nie, poradzą sobie inaczej. Nie mniej, jeśli żadne z nich nie posiadało telepatii, a jakoś muszą sobie informacje podawać dyskretnie, by nie wyszło że mężczyzna ma styczność z takim czymś po raz pierwszy, to trzeba tę moc pożyczyć. Mogli w sumie myśleć o tym wcześniej. Teraz musiała już zacząć się właściwa gra. Nie było odwrotu, ani szansy na odwołanie tej nietypowej misji.
- Nie problem. - Noriko uśmiechnęła się do kobiety. - Z chęcią poopowiadam. - Z przyklejonym do ust uśmiechem, skinęła głową, na potwierdzenie tych słów. - Mam nadzieję, że będzie się im podobać. - Wskazała dzieci gestem głowy. - Mój dzisiejszy partner, ma dryg do dzieci. - Lekko wkopała Mochiko, ale czasem trzeba.

Obserwował wysiadającą gromadkę, na pierwszy rzut oka nie byli tacy źli. małe urocze szkraby.
-W nagłym wypadku jestem za...kogokolwiek masz na myśli - odparł. Gdy tylko maluchy podeszły przeuroczo wystrzeżył ząbki.
- O popatrz my tam kandydatów do bycia tymi złymi! - krzyknął hollow, a Tobi odruchowo zerknął na grupkę stojącą przy autokarze.
- Niech sie pani nie martwi, zapewnimy im dzień pełen wrażeń. Mogę tylko zapytać czemu tamci zostali przy autokarze?
Gdy tylko padły te słowa maluchy dały znać o sobie. Na uroczy komentarz chłopca aż zamrugał oczami, natomiast gdy policjant wspomniał o kartotece czy tam aktach strzelił teatralnego facepalma.
-Może autografa? - przyciął pasożyt.
- Tak, tak autografy rozdam później! Najpierw złapię i porwę takie niegrzeczne dzieci - wymownie nachylił się do chłopca udając że chce go złapać. Jednak gdy ten czmychnął za swoja opiekunkę zaśmiał się i wyprostował.
- Nic nie zrobiłem, blizna jest pamiątką po wypadku samochodowym jaki doznałem będąc w waszym wieku. Ale masz racje: nie jestem policjantem, ale można powiedzieć, że zajmuje się czymś podobnym. No i ta urocza pani poprosiła mnie o przysługę - wyjaśnił pobieżnie. Oby to kupili.

- Może naiwnie, ale mu ufam... - Noriko westchnęła cicho, zerkając kątem oka na Mochiko. - W razie czego, mam go na oku. Nic nie wywinie. - Szepnęła jeszcze, w ramach rozwinięcia myśli. - A spotkałam go w... domu rodzinnym. - Dodała krętą odpowiedź na pytanie towarzysza po fachu.
Jej spojrzenie jednak było bardziej podejrzliwe, gdy znów zerknęła na Uchihę. Słyszała o wspomnianej kartotece, na posterunku była wręcz legendą, ale szczerze powiedziawszy, nie czytała jej ani kawałka. Była za długa; wolała już gonić po dachach jakiegoś zwyrodnialca, niż siedzieć długie godziny na tyłku i analizować zapisany tekst. Słowa kolegi w zawodzie zapaliły jednak lampkę ostrzegawczą. No i rozbudził ciekawość, więc nie wykluczone, że potem zaznajomi się ze wspomnianą lekturą. O ile znajdzie chwile tylko dla siebie.
Nie mogąc dłużej stać jak kłoda, zwróciła się do dzieci. Posłała im ciepły uśmiech, lekko kucając by zrównać się z nimi wzrostem. Kiedy padało mnóstwo pytań, skakała wzrokiem na malucha, który to pytanie zadawał. Rzecz jasna na wszystkie, w każdym razie na tyle, na ile mogła, odpowiadała.
- Każdy w policji maa odznakę! - Wyciągnęła swoją, sprawnie przykrywając nazwisko, i pokazała ją dzieciom. - Niejednego złego pana i niejedną złą panią! - Odpowiedziała na pytanie, co do aresztowania i kajdanek. - A to - poklepała z czułością ustrojstwo do trójwymiarowego manewru - wymaga treningu. Ale jest fajne. Pozwala latać! - Poniekąd wcale za daleko się z prawdą nie rozmijała, opisując tak działanie maszynki.

Zerknął na policjanta. Pies, starsza pani...skojarzenie miał tylko jedno!
-Jak klientka będzie miała pryszcza na nosie, a pies wielkość domu...pan pozdrowi sąsiadkę!! - zawołał za mężczyzna. Tak naprawdę miał ochotę powiedzieć coś innego,ale w por ugryzł się w język.
Spojrzał an dzieciaki skąd on znał te ekscytacje... Na chwile postanowił sie wycofać i oddać jej prowadzenie. jej sprzęt na jej biodrach, sam nawet chętnie popatrzy!
- Tylko o druty nie zawadź przy lataniu! - zażartował. nie chciał by dzieciaki czuły się przy nim spięte.

- Śmieszne, jak szczypior wiosną. - Pokrzywiła się Mochiko.
Wzrokiem pobieżnie, ale uważnie zarazem, omiotła teren. Potrzebowała po prostu sprawdzić, czy ma dobre miejsce, by pokazać jak tak właściwie działa zamontowane na biodrach ustrojstwo. Poza tym, szukała też czegoś, co mogłoby robić za dobry punkt kulminacyjny. Uznała, że po prostu podkradnie z biura po cukierku dla każdego, dostając się tam oknem. Biada, kto zostawił je otworzone, ale przynajmniej od cukrzycy uchroni! Jak pomyślała, tak też zrobiła. Wystrzeliła linkę w stronę najdogodniejszych drzew, by wznieść się w powietrze. Po wykonaniu paru akrobacji, za cel obrała okno. Wpadła do pokrętnie udostępnionego jej gabinetu, gdzie szybko wyłapała mnóstwo cukierków.
- Pożyczam! - Zawołała, chwytając za najmniejszy słoiczek cukierków czekoladowych.
Cały pokaz trwał około piętnastu minut, po których wylądowała ze słodką przekąską dla maluchów. Raz: miły gest. Dwa: paliwo w mechanizmie nie pójdzie aż tak na stracenie. Pomijając też fakt, że skoro i tak może się oknem dostać gdziekolwiek, to czemu nie skorzystać! Szybko wróciła w stronę obserwującej z wypiekami wycieczki.
- Częstujcie się. - Uśmiechnęła się, lekko kucając i podtrzymując otwarty słoik z dobrociami.

Tobi również obserwował ruchy swojej towarzyszki,ale w przeciwieństwie do dzieci bardziej analizował poszczególne ruchy i na bieżąco wyciągał wnioski. Musiał jednak przyznać,ze czasem ciężko było nadążyć za jej sylwetka bez sharingana, a jego używać w tej sytuacji nie chciał. By nie stać jak kołek czasem podczas pokazu starał sie coś na bieżąco wyjaśnić, lecz bardziej opierał się na ogólnikach i podstawach tak by dzieci mogły to zrozumieć Gdy wylądowała z cukierkami sam podwędził jednego, ktokolwiek je jadł i komukolwiek je podwędziła zapasy miał naprawdę pokaźne.
- Zrobiłaś na nich niesamowite wrażenie, reklama jak się patrzy. Powiesz jeszcze jakie są wymagania? - zwrócił się do towarzyszki. Sam był psia mać ciekawy.
Na wzmiankę o tym ze wyglądają jak para przeszedł go po plecach zimny dreszcz. no jeszcze czego!
- Nie jest moja dziewczyną tylko.... siostrą - wypalił co pierwsze przyszło mu na myśl - i sa zawody w których kobiety faktycznie są lepsze. Ale co powiesz na to by ona zadecydowała? - zapytał i wymownie zerknął na Noriko, naprawdę miał cichą nadzieję, że nei zrobi z siebie większego idioty niż gdy jest Tobim.

- Przede wszystkim, trzeba umieć zachować równowagę. - Odpowiedziała na pytanie, co do wymagań przy tym sprzęcie. - No i trzeba mieć mocne nogi. - Potem pokręciła głową z przepraszającym uśmiechem. - Jesteście za mali. Ale kto wie, może za parę lat się spotkamy i was będę szkolić? - Jej uśmiech stał się wymowny.
Na nazwanie Mochiko jej chłopakiem, lekko się zarumieniła, zerkając kątem oka na mężczyznę. Tego szczegółu nie uzgodnili, ale z drugiej strony, nie przewidzieli potrzeby obgadania takich informacji. Nie mniej, skoro jej towarzysz przejął w tym pałeczkę, to jej pozostało się tylko dostosować. Na propozycję, by i on się wykazał, uniosła brew, jakby w niemym wyzwaniu oceniała jego zdolności. Wątpiła w nie, prawdę mówiąc. A przynajmniej w zdolność operowania maszynerią przyczepioną do jej bioder. Nie chciała, by komuś coś się stało.
- Zepsułby! Ja wiem, czy pozwolić mu się do tego dotykać... - Lewy kącik ust uniósł się nieznacznie, wraz z towarzyszącą brwią, w prześmiewczym geście. - Ale jego zdolności można sprawdzić w sparingu. Jeśli chcecie pooglądać. - Tym razem to jemu dała możliwość wyboru i ewentualnego przyjęcia rękawicy.

Rozmowy maluchów nawet i jemu poprawiły humor, z dwojga złego wolał te małe urwisy jak swojego hollowa, który nawet teraz w głowie wrzeszczał mu zabawne komentarze. Może na chwile powinien go wypuścić? Do dzieci były jak znalazł... o ile sam by coś nie odwalił
- Wiecie ze jest magia nie? A słyszałyście kiedyś o ninjach? Podczas sparingu mogę wam pokazać parę sztuczek, o ile przestaniecie mnie nazywać terrorystą - z braku lepszego pomysłu postanowił trochę sposobem podejść maluchy. Wiedział, ze krązą różne opowiastki, wiec chciał to wykorzystać by te się nie nudziły. Kiedy z kolei zaczęły ze sobą rozmawiać rozwinął cukierka i sam zjadł.
- Jak masz przygotowaną jakaś broń mogę trochę poopowiadać, potem znowu Ci oddam pałeczkę - zaproponował zwracając się do Noriko. Żałował trochę ze się nie dogadali,ale na razie nie szło aż tak źle. Z kolei mały pokaz walki mógł być ciekawy nawet dla nich tym bardziej, że się praktycznie nie znali.

- Od tego jestem ja. - Posłała chłopcu wymowne spojrzenie, kiedy rzekł, że chce być policjantem i aresztować Mochiko. - Jasne! Zobaczycie! - Zapewniła dzieci, że broń zobaczą. - Idziemy? - Z uśmiechem wykonała zapraszający gest głowy w stronę drzwi wejściowych na komendę. - Tylko grzecznie być!
Mimo parokrotnego zapewnienia, że mu ufa, ufała mu coraz mniej. Co się jednak dziwić, skoro w istocie Mochiko był podejrzaną osobą. Dzieci wiedzą i rozumieją więcej, niż nam się zdaje. Z tego też powodu Noriko była coraz bardziej ostrożna, jeśli chodzi o swojego partnera. Trochę też klęła na siebie w myślach, że dopiero teraz miała aż tak wyraźne podszepty, że może lepiej było mu jednak dać kopa na do widzenia i patrzeć, czy ładnie się rozpłaszczył pod zamkiem. Co prawda jest duże prawdopodobieństwo, że bez większego problemu by to przeżył, ale przynajmniej by miała satysfakcję, że jednak go kopnęła, lotem miał skróconą drogę, a przy okazji wybiła Madarze szybę w zamku. Nie ma to jak spóźniony, młodzieńczy bunt!
- Znasz się na broniach? - Szeptem zainteresowała się kobieta. - Mogę oddać pałeczkę... - Ledwie zauważalnie skinęła głową, w głowie już obmyślając plan, jak to mogłoby wyglądać i być bezpieczne.

Ale przecież on był czysty jak kropla ropy naftowej!! A dzieciaki zapewne nie ufały mu z powodu blizny, z drugiej strony w porównaniu z tym co było wygląda jak model. Ruszył krok za Noriko. Też pytanie, parę godzin temu poskładała go do kupy, czakra raczej nie operuje przeciętny kowalski.
- Nie na palnej. poza tym miałem Ci pomóc, po sparingu może i maluchy zmienią o mnie zdanie - westchnął. - Komu podpierdzieliłaś te cukierki? słodsze to to od miodu... - skomentował jeszcze. Nie to, że nie lubił słodkiego, lubił,ale to rzeczywiście było słodkie. Ze też ten kto to wcinał miał kubki smakowe.
Po wejściu do Sali chwilowo niewiele się odzywał, udało mus ie jednak rzucić okiem na wyposażenie jakie przygotowała. Niby drobna rzecz, ale z pewnością zajęła jej chwilę. Spojrzał też na jakiż portret pamięciowy, pewnie zapomniała zdjąć. Kiedy funkcjonariusz wpadł z psem złapał za wysuwany wskaźnik i zaczął łaskotać zwierzaka po ogonie. oczywiście kiedy pies się odradzał udawał że nic nie robi, co czasem wywołało chichot wśród maluchów. Po jego wyjściu przejął pałeczkę. Na pierwszy ogień poszedł paralizator, szybko wyjaśnił jago działanie. Potem wziął za broń.
- A to jest eee - zerknął na numer seryjny, ale niewiele mu to powiedziało - to się zwie pukawka. jak kogoś tym pukniecie to może nie wstać - wymierzył w portret pamięciowy. Potem oddał pistolet Norioko.
- Ona opowie wam o tym lepiej. A to jest.. - złapał za policyjną pałkę i obrócił ją kilka razy w rece - następca najniebezpieczniejszej broni jaką znajdziecie w domu: wałka kuchennego! Zwie się to pałką policyjną. Niemniej jak chłopcy dorośniecie - wskazał mniejszym końcem losowych chłopców - i się ożenicie, to teściowa może was z czymś takim ganiać po domu.naprawdę wystarczy drobny powód np za dużo flasz... dobrej rozrywki, lub spóźnienie. Mowie wam gorszego suetu nie ma!

Kiedy wpadł kolejny policjant, tym razem w towarzystwie pięknego sierściucha, mimowolnie się uśmiechnęła. Lubiła zwierzęta, potrafiła się nimi zająć, więc kiedy on opowiadał o pracy z psem, ona się ów Owczarkiem Niemieckim chwilowo zajęła, by nie zmuszać oficera do aż takiej podzielności uwagi. Rzecz jasna dawała dzieciom psinę pogłaskać czy podrapać.
Zdaniem Noriko pytanie o znajomość broni, mimo tego jak się poznali, było dobre. Nie trzeba się znać, by nawet instynktownie wiedzieć, jak niektórych trzeba używać. By stać się ofiarą również nie potrzebna jest wiedza, na temat oręża; nawet kompletnie pokojowa osoba może paść ofiarą jakiegoś narzędzia zbrodni. Mochiko więc wcale nie musiał nabawić się ran podczas walki i samoobrony, a całkiem przypadkiem znaleźć się w nieodpowiednim miejscu o równie złej porze. Koniec jednak analizy, gdyż właśnie przyszła pora na opowiedzenie czegoś o broni. O ile część typowo sieczną albo obuchową pozostawiła towarzyszowi, o tyle o broni palnej sama udzieliła krótkiego i w miarę ciekawego dla dzieci wykładu.

Mochiko starał się być w miarę swobodny,czasem tylko słuchał podpowiedzi hollowa, którego komentarze zal było nie wykorzystać.. Przy opowiadaniu o broni wycofał się. Gdy doszedł do kajdanek nie mógł się powstrzymać i po prostu się , wyjął kluczyki i podrzucił je Noriko
- Łap. - po tych słowach po prostu się skuł. - A teraz mała sztuczka: uwolnię się z nich w ciągu minuty, jak przegram postawie wam cukierki!
Zaraz potem odwrócił sie do dzieci plecami i zaczął kombinować jak sie uwolnić. Chciał by to widziały, chociaż chyba lekko przesadził dając sobie limit czasowy... Przez dłuższą chwilę zaciskał zęby bo metal wbijał się w skórę, ale udało mu się nawet sprawnie zdjąć kajdanki. Po wszystkim uroczo uśmiechnął się do Noriko. Potem zaczął opowiadać trochę o ninja pokazał im też jedna z podstawowych technik czyli podmianę w kogoś innego. Za cel obrał sobie... policjantkę bo czemu nie! Chociaż przez chwilę przeleciało mu przez myśl czy nie zademonstrować im największych i znanych złoczyńców, ale zrezygnował z tego dość szybko. nie było sensu straszyć dzieciaki. Na koniec swoich 5 minut zafundował im małą zabawę. Wcześniej chcieli go złapać, wiec złapał ponownie za wskaźnik i zaczął się pojawiać przed lodowym dzieckiem uderzając je lekko w ramię. Było to podobne do zabawy "uderz kreta" z tą różnica,ze to raczej on pacał dzieciaki, a nie one jego. Zdawało się,ze nawet im się ta forma pokazu podobała.
- To co nadal masz ochotę na sparing?- zapytał. Tak, tak już jej oddaje pałeczkę nawet do końca.

Kiedy Mochiko podkosił jej kajdanki, zerknęła na niego ze zmarszczonym czołem. Co prawda szło wyczuć, co kombinuje, ale nie wróżyła mu w tym ani trochę sukcesu. Rzucone w jej stronę kluczyki niemal machinalnie złapała w ostatniej chwili, chowając je do kieszeni, by nie kusiły. Z założonymi na piersiach rękoma obserwowała, jak radzi sobie z okowami. Początkowo nie wiedział jak, ale ku zdziwieniu wszystkich, znalazł sposób na metalowe bransoletki. Noriko aż zaklaskała, lecz w tym geście Uchiha mógł wyraźnie wyczuć nutę sarkazmu i pokrzykwiania się.
Cierpliwie obserwowała też techniki, jakie pokazuje dzieciom, które z zapartym tchem wszystko obserwowały i zapewne notowały w głowach. Musiała przyznać, że technika chwilowej zmiany wyglądu była przydatna i musi się jej nauczyć. Nie zaszkodzi jej znać, pracując w takim zawodzie!
- Boisz się przegranej? - Uniosła zaciekawiona brew, gdy upewnił się że dalej ma ochotę na sparing.

Na to retoryczne pytanie uśmiechnął się przeuroczo. Chciała by!
- Chciałabyś siostra - odparł z wesołą iskierką w oczach
Cofnął sie o parę kroków i ustawił w pozycji bojowej. Tj. wysunął jedna nogę do przodu i lekko ugiął obie nogi w kolanach. Był niezmiernie ciekawy co z tego wyjdzie, co prawda nie będzie to poważna walka, ale miedzy nimi było czuć swego rodzaju konkurencję. Co w sumie na swój sposób miało urok. Dzieci zapewne i tak nie były niczego świadome, albo domyślały się tego w sposób znikomy. Inny plus był taki,że oboje faktycznie nie znali swoich umiejętności, chociaż częśc kart i tak odsłonili pokaując swoje możliwości szerszej,ale mniejszej publice.