Kasyno "Król Pokera"

Byakuya od dłuższego czasu miał zwyczajnie i po prostu dość harmideru, jaki był na posterunku. Nie w smak mu było również przekrzykiwanie się, bardzo głośne, w sprawie misji o której tak naprawdę mało kto wie, poza espadą. Musi porozmawiać z którymś z tej uroczej dziesiątki, by się dowiedzieć szczegółów, ale na pewno nie zrobi to przy bandzie rozwydrzonych dzikusów. Rukia też wolała odpocząć od wesołej zgrai. Akrura, a tak brzmiało demoniczne imię Byakuyi, postanowił więc, że pójdą tam, gdzie trzeba mieć klasę.
Odstrojony w garnitur, oraz z poprawionymi włosami, w których błyszczały ceramiczne, rodowe spinki, udał się do pokoju siostry. Ta już była gotowa, a granat jej sukni idealnie pokrywał się z materiałem krawatu kapitana. Ponieważ spacer uspokaja, uznali, że lepiej się tam po prostu przejść. Jako wiekowym demonom, nie grało to roli dla ich kondycji i nie zmęczy ich, mimo że do kasyna, jaki obrali za cel, był spory kawałek drogi.
Gdy dotarli na miejsce, otworzył przed nią drzwi. Wpuścił ją przodem, a potem rozejrzał się po otoczeniu. Sam nie wiedział, w co by mieli zagrać, więc na początek po prostu skierowali się do baru. Po zamówieniu drogiego, czerwonego wina, Kuchiki znów rozejrzał się po kasynie. Postanowił oddać decyzję Rukii.
- Na jaką grę masz ochotę, siostro? - Spojrzał na nią kątem oka.

Wolę popatrzeć jak ty grasz Ni-sama - odparła w stronę brata

- Ja? - Byakuya spojrzał kątem oka na Rukię. - Niech będzie.
Po chwili namysłu, wybrał karty. A dokładniej stół do pokera. W tej grze odnajdywał się najlepiej, spośród dostępnych w kasynie, w jego eleganckiej i legalnej części. Zaprosił tam również i siostrę. Skoro chce popatrzeć jak gra, nie zamierzał jej odbierać tej przyjemności. Zasiadł przy stoliku. Byakuya nie ukazywał zbyt wielu emocji, więc granie pokerowej twarzy nie było dla niego trudne. Spojrzał na karty.
- Podbijam. - Stwierdził bez emocji, dodając żetony do puli.
Próbując wyczuć ruchy przeciwników upił sporego łyka. O dziwo, żaden nie zagrał tak, jak spodziewał się tego kapitan, ale dla Kuchiki nie grało to roli. Na pieniądzach też mu nie zależało, więc aż tak nie uważał, by dużo ich nie stracić. Po kolejnej rundzie zwrócił się do siostry.
- Jak myślisz, Rukia... na ile co najmniej musimy się tu zaszyć, nim banda dzikusów z posterunku odnajdzie choć krztę zaginionej inteligencji? - Zagadnął półtonem, czekając na ruch pozostałych graczy.

- Nie wiem, Ni-sama-odparła odchodząc od stołu. Mimo, że lubiła się przyglądać bratu kiedy walczy, akurat ta walka ją nudziła. Nie za bardzo przepadała za grami karcianymi. Poszła w kierunku baru, po czym usiadła na barowym krześle, na który niełatwo było wejść przy jej niskim wzroście. Przed nią w szybie barowej znajdowały się lody. Szafirowe oczy dziewczyny, po ujrzeniu przysmaku, prawie wyszły na wierzch.Miała wielką ochotę na ten deser od dawna, Spojrzała na cenę. Trzy żetony za gałkę. Niestety nie miała ani jednego. Musiała niestety zrezygnować z przysmaku, który teraz wciąż chodził jej po głowię.
-A może by tak spróbować...- pomyślała - Spróbuję i zagram. Może mi się poszczęści i wygram trochę, za co będę mogła kupić swój upragniony deser.
Wróciła do stolika przy którym grał brat.

- Czyli trochę tu spędzimy czasu. - Wymamrotał bez emocji.
Mimo tego, że pozornie był skupiony na grze, jego stalowe tęczówki rejestrowały wszystko, niczym najlepszej jakości kamera, a głowa podsuwała wiele rozwiązań i dróg, jak mogło się to rozwinąć. Obserwował przez cały czas, co kombinuje jego siostra. Wyłapał kątem oka, jak Rukia niemal dosłownie ślini się do lodów. Nie wieszczył co prawda, jak przyszywana córka Andariela, ale inteligencja była piękną cechą. Akrura obserwował ukradkiem siostrę. Był ciekawy, jak dziewczyna zareaguje na kuszenie smakołykami. Mimo, że była wiekowym demonem, nie zachowywała się tak, jak statystycznie i zgodnie z wyobrażeniami powinna. Faktem jest jednak, że ród Kuchiki był swoistą piekielną arystokracją, a takim wypada umieć się zachować. Kiedy wróciła, nie mógł się oprzeć od napomknięcia o tym.
- Jeśli chcesz lody, możemy iść do lodziarni. - Zasugerował siostrze, dorzucając parę żetonów do puli.

- Nii-sama... - dziewczyna popatrzyła zaszokowana na brata. Była zaszokowana tym, że jej brat pomimo dużego skupienia na grze, obserwował ją cały czas. Było jej wstyd, że dała ponieść się emocją i tak zareagowała na przysmak przy tym hańbiąc ród Kuchikich. Niestety, tak działały na nią wszelakie słodkości i nic nie mogła z tym zrobić. Będąc w Świecie Żywych zawszę kupowała sobie zapas słodkości, a później skrywała je przed obliczem starszego Kuchiki. Była jedynie zadowolona z faktu,że po jej wychudzonej sylwetce nigdy nie było widać śladu nadmiaru cukrów. Nie mogła nigdy pokazać jaką słabość ma do słodyczy.
- Nie, Ni- sama. Dziękuję bardzo za zaproszenie, ale podziękuję. A teraz chciałabym zagrać. - Spojrzała na pokerowy stół.

Na jej zaskoczenie, a potem zakłopotanie, na ustach Byakui pojawił się lekki uśmiech. Zdarzało się to tak rzadko i na tak krótko, że z cała pewnością nie umknie to spojrzeniu Rukii. Właściwie, to nawet nie chciał, by tego nie zauważyła. Poniekąd wręcz o to mu właśnie chodziło. Uśmiech na twarzy Kuchiki zawsze coś oznaczał. Ale nie zawsze było to coś dobrego. W tym przypadku w sumie sami diabli wiedzieli, jak powinno się zinterpretować ten uśmiech. Kiedy stwierdziła, że chce zagrać, uniósł brew w geście pytającym. Wiedział, że jego siostra nie przepada za grami karcianymi, więc zdziwiła go ta deklaracja. Nie mniej, dostosował się do niej i zaraz, jak skończył rozdanie zerknął na Rukię.
- Wejdź na moje miejsce. - Chwycił za kieliszek z winem, wstając od stołu, by ustąpić miejsca dziewczynie.

Kira miał chwilę wolnego. Jego kapitan poszedł w cholerę na misję, którą zlecił mu espada, a wszelaka papierologia, którą mógłby zrobić dla Andariela, została zrobiona. Trzeba było przyznać, że trzeci kapitan jednak miał w tym talent, a przynajmniej nie był natarczywy i wiele sam robił. Postanowił, że uda się do kasyna, więc nim wyszedł, szybko odstroił się w garnitur. Czuł, że znajdzie tam kogoś znajomego, a przy tym miał wielką ochotę zatopić gnębiące go smutki w jakimś miejscu z klasą. Kiedy znalazł stolik, przy którym grali Kuchiki, podszedł do nich, z lampką wina trzymaną w dłoni.
- Kapitanie, Rukia. - Powitał rodzeństwo. - Długo już tu bawicie?

- Eeee troszkę - odparła zmieszana.
Była w kropce. Bała się wykonać jakikolwiek ruch w grze. Teraz dopiero uświadomiła sobie, że za głupie lody porwała się z motyką na słońce.
- Zzzaraz wrócę - odparła stronę mężczyzn. Pobiegła w stronę baru aby zamówić coś do picia.

Byakuya ponownie usiadł na swoim miejscu, by gra szła płynie. Spojrzał na karty, które dostała Rukia. Szybko postanowił do puli dorzucić parę żetonów. Był pewny wygranej, nawet nie widział opcji, że nie zgarnie kupki ze środka stołu. Kiedy stało się tak, jak przewidział, zaczął układać zgrabne kupki, bo nie wypada mieć nieporządku.
- Coś się stało? - Zerknął na Kirę kątem oka.
Wiedział, że porucznik trzeciej dywizji nie do końca lubi się bawić, więc do wszelakich klubów, barów czy kasyn chodził tylko, jeżeli wymagała tego misja. Teraz raczej nie wyglądało na to, że miał jakieś zlecenie, więc tym bardziej był podejrzliwy wobec tego demona. Cierpliwie czekał na odpowiedź.

- Nie każ na siebie czekać. - Poprosił Rukię półtonem.
Młodą Kuchiki znał od niemal dziecka. Wiedział, że to nie jest do końca jej zachowanie, więc tym bardziej chciał się o nią troczyć i nie dopuścić do tego, by zrobiła coś głupiego. Z całą pewnością picie przy tej dziewczynie do głupiego można podpisać, ale sam w tym nie był święty i czasem pił bo tak. Na pytanie starszego z Kuchiki, spojrzał na Kaptana, nim wrócił spojrzeniem do Rukii i na nią patrząc udzielił Byakuyi odpowiedzi.
- Nic, kapitanie. - Posłusznie odpowiedział mu mężczyzna. - Przyszedłem bez odgórnego polecenia.

Młoda Kuchiki zamówiła szklankę wody, którą wypiła jednym duszkiem stojąc przy barze. Deser, na który miała niewyobrażalną ochotę przeszła jej ochota. A na myśl o grze w karty, w której tak ważny jest honor rodu Kuchiki, nogi się jej uginały. Na prośbę swojego serdecznego przyjaciela Kiry, wróciła do stolika. Było widać po niej, że zrobiła się bledsza, a przez ciało przechodziły niewielkie dreszcze.
- Juużż jestem - na jej twarzy pojawił się udawany uśmiech, pod którym skrywało się wyraźne zdenerwowanie.

- Rozumiem. - Skinął w zrozumieniu głową. - Nie zapowiadali, że będą wzywać? - Zagadnął z ciekawości.
Coś mu się czuło, że długo tu nie pograją i lada chwila ktoś przyjdzie, oznajmiając że co najmniej kapitanowie i porucznicy, czyli trójka demonów obecnych w kasynie, są wezwani na jakieś obrady. Czasem się tak zdarzało, nie często, ale jednak bywały takie momenty. Kątme oka obserwował siostrę. Doskonale widział, że jej uśmiech nie jest szczery i go na sobie wymusiła. Mimo że sam nie miał prawie żadnych emocji, był wyczulony na nie u innych.
- Rukia... - Byakuya zmierzył ją bacznym spojrzeniem. - Dobrze się czujesz?

- Nic mi na ten temat nie wiadomo. - Odpowiedział na pytanie Kuchiki.
Jak kapitan o to pyta, najpewniej ma ku temu powody. Do ów powodów może zaliczać się wiele rzeczy, w tym po prostu ledwie wyczuwalne w głowie przeczucie, które w tej kwestii rzadko myliło demonicznych wojowników. Kiedy Rukia wróciła, niemal natychmiast zaalarmowało go jej zachowanie i ledwie zaznaczona zmiana kolorytu.
- Pobladłaś. Wszystko gra? - Kira zmarszczył pytająco czoło. - Chcesz wyjść?

- Nieee, Dobrze się czuję - pytana dziewczyna mocno zaprzeczyła, mówiąc zgrubiałym głosem.
Spojrzała kątem oka na zgromadzonych. Czuła że coś się święci.
- Chyba dziś nie zagram... No nic, następnym razem spróbuję. Mam nadzieję, że nie gniewasz się bracie... - spojrzała swoimi pięknymi, fioletowymi oczami na wysoką postać przybranego brata.
W głębi duszy miała nadzieję, że brat nie będzie zły.

- Będą wiedzieć, gdzie winni nas szukać. - Mruknął pod nosem i duszkiem wypił zawartość kieliszka.
Puste szkło dołożył na tackę przechodzącej kelnerki. Nie chwycił za kolejną, mimo że jako demon ma dobry metabolizm alkoholu i naprawdę trudno się mu upić, ale jednak mogło się zdarzyć, a wolał uniknąć. Należy zachować klasę, nawet będąc nocnym koszmarem w ujęciu niemalże dosłownym.
- Nie mam powodu do gniewu. - Odpowiedział jej Byakuya, zerkając na nią kątem oka. - Gry karciane to nic tobie bliskiego, więc tym bardziej zaskoczyłaś mnie, że chciałaś spróbować. - Pogłaskał ją po głowie.

Skinął głową na potwierdzenie słów starszego Kuchiki, a potem zerknął to na Byakuyę, to na Rukię, jak na siódmy cud świata. Było to może niewielkie, bo w hazard bawią się zarówno szlachcice, jak i zwykli zjadacze chleba. Ale było to milowym krokiem dla Rukii, która raczej obserwowała takie rzeczy, niż chętnie w tym uczestniczyła. Właściwie, to nie powinien jej nawet tulić, ze względu na obecność szóstego kapitana, ale musiał to zrobić.
- Z własnej woli usiadła do stołu? - Kira uniósł brwi w geście zaskoczenia. - Rukiaaaa! - Przyciągnął ją siebie i mocno przytulił, pocierając policzkiem po jej włosach.

- Łoo Dzziękuuję Kira - mówiła z trudem w mocnym uścisku chłopaka. - To nic wielkiego. - Kiedy demon skończył ją tulić, spojrzała kątem oka na brata.
- Dziękuję, Ni- sama - uśmiechnęła się, po czym machinalnie włożyła rękę do kieszeni i poczuła w niej...Pieniądze! Od razu na jej twarzy pojawił się szeroki uśmiech.
- Zaraz wrócę i możemy iść stąd - Niska demonica powędrowała do baru, aby zamówić upragniony deser. Po kilku minutach trzy gałki lodów -śmietankowych, czekoladowych i miętowych, polanych czekoladową polewą w kruchym wafelkowym rożku były w łapkach małej demonicy. Sama zaś szła z zadowoloną miną do towarzyszy.
- Możemy już iść - stwierdziła jedząc deser.

- Chyba nigdy jej nie zrozumiem... - Westchnął cicho Byakuya, obserwując kątem oka siostrę.
Miał nawet coś dodać, jak do niego poleciał charakterystycznym piekielny motyl. Był on formą poczty, między demonami, których w kasynie zawsze kilka był, więc nie zdziwił się specjalnie na jego widok. Bardziej interesujące było, że podleciał do niego. Pozwolił mu usiąść na swojej dłoni, a potem szybko odczytał wiadomość od trźeciego kapitana. A ta była chyba jeszcze bardziej ciekawa, jak sam fakt przybycia posłańca.
- Będę potrzebny na posterunku. - Powiedział, gdy Rukia wróciła do nich. - Jeśli chcecie, możecie iść ze mną, lecz jeśli wolicie iść gdzie indziej, drzwi pozostają otwarte, - Pytająco spojrzał w ich stonę.

- Kobiet nigdy się nie zrozumie. - Kira cicho westchnął pod nosem.
Podobnie jak szósty kapitan, obserwował, jak Rukia biegnie po deser. W niedowierzeniu nawet pokręcił głową, uśmiechając się jednak pod nosem. Młoda Kuchiki była przeurocza, temu nie dało się zaprzeczyć. Rozmyślania zakończył motyl, który podleciał w ich stronę, z gracją lądując na dłoni kapitana. Na słowa Byakuyi zmarszczył pytająco czoło, a potem spojrzał na Rukię, która w tym czasie wróciła do stolika.
- Dostosuję się pod ciebie. - Poinformował dziewczynę.

- Dziękuję Kira - uśmiechnęła się do porucznika, troszkę zabrudzonymi od lodów, ustami.
- A więc bracie co mamy zrobić...chcesz żebyśmy zostali czy poszli z Tobą? -rzekła w stronę brata z bardziej poważny sposób, lecz z jej przybrudzoną buzią wyglądało to komicznie. Sama dziewczyna nie odczuwała, że jest brudna, a jedynie co czuła w tym momencie to uciechę z jedzonego posiłku. Nie dostrzegła wcześniejszego zachowania towarzyszy, którzy z niedowierzaniem patrzyli za nią. Była szczęśliwa i nic i nikt tego nie mógł zmienić, nawet piekielne motyle z delegacją do kapitana szóstego oddziału.

- Chodźcie ze mną. - Zadecydował Byakuya po chwili.
Kapitan Tyraela przesłał tę wiadomość, zaś Rukia może się po prostu przydać do asysty, o ile zamknie uczucia do obiektu gdzieś głęboko. Nie minęła sekunda, jak rodzeństwo i trzeci porucznik znikli z budynku. Kierując się w stronę posterunku, biegli ile tylko sił w nogach, wykorzystując demoniczną szybkość.

[ZT (Rukia, Byakuya i Kira)]