Kasyno "Śmiertelna Gra"

Katherine udała się do kasyna, w którym miała się spotkać z jednym ze swoich przyjaciół. Była świadoma tego, że spotkanie mogło nie należeć do tych najłatwiejszych. Jednak była Katherine Pierce, która dostawała to, czego chciała. Przekroczyła, próg rozglądając, się w poszukiwaniu pierwotnego. Z braku jego nieobecności udała się do łazienki gdzie przyjrzała się swojemu odbiciu krytycznym wzrokiem. Nie mogła sobie pozwolić wyglądać źle, jeśli nie przekonałaby Mikaelsona swoimi argumentami zawsze mogła użyć swojego uroku. Wyjęła z małej czarnej kopertówki swoją ulubioną ciemnoczerwoną szminkę, którą pomalowała sobie usta. Poprawiła czarną sukienkę i odrzuciła włosy do tyłu opuszczając pomieszczenie. Pozostało jej już tylko czekać.

Elijah, ubrany w garnitur z którym chyba nigdy się nie rozstawał, zerknął na telefon. Katerina Petrova chciała się spotkać. Na samą treść SMS od wampirzycy, na twarzy Mikaelsona pojawił się tajemniczy i nie do końca dobrze wróżący uśmiech. Odpisał, że zgadza się i będzie na miejscu. Kiedy wybiła odpowiednia pora, ruszył w stronę kasyna. Pozornie było to miejsce z klasą, ale wrażliwy na krew nos szlachetnego doskonale czuł szemrane interesy piętro niżej. Szybko wyłąpał woń kobiety, gdzie skierował się pewnym krokiem, po drodze podkradając szklankę z bourbonem.
- Piękne miejsce, piękna kobieta. - Zmierzył ją spojrzeniem, a potem uśmiechnął się uroczo. - Chcesz mnie przekupić?

-Być może. - odpowiedziała tajemniczo.
Spojrzała na pierwotnego mierząc go wzrokiem. Zastanawiała się nad tym czy robił jakieś wyjątki od noszenia garnituru. Szybko odrzuciła tą myśl i wróciła do swojego celu. Usiadła przy jednym z stolików, wskazując mu, aby usiadł naprzeciw. Nie miała ochoty rozmawiać stojąc, tym bardziej, że ta rozmowa mogła być dosyć długa. Na jej jej twarzy pojawił się uśmiech, kiedy pomyślała o drugim wariancie.
-Jednak uważam, że najpierw należy spróbować porozmawiać. Nie mam racji? - zapytała.

- Rozmawiajmy więc. - Z uśmiechem potaknął Elijah. - Wysłucham twojej propozycji. - Dodał zachęcająco, wygodnie opadając na oparcie i upijając łyka bourbona.
Tak, kobiecie zawsze należy oddać pierwszeństwo. Zwłaszcza damie, a damą Pierce bez wątpienia była. Co prawda Mikaelson doskonale znał Katerinę i wiedział, że nie powinien jej ślepo i bezgranicznie ufać, ale gdzieś tam dalej coś do niej czuł, a mimo tego że próbował temu zaprzeczać, nie potrafił przestać.

-Jako, że jesteś jednym z moich nielicznych przyjaciół, nie będę zbyt długo tłumaczyła. - powiedziała. - To proste, chcę wolności w zamian za to, mogę zaoferować coś co zaciekawi Klausa.
Wypiła spory łyk z szklanki nie spuszczając wzroku z towarzysza. Wiedziała, że Klaus dałby wszystko za informacje dotyczące spisku przeciwko jego rodzinie. Dlatego też uznała to za idealną okazję.
-Mam pewne kontakty. - zaczęła. - Są to osoby przebywające z wiedźmami Nowego Orleanu. Zapowiada się, na to że szykują coś dla was.
Posłała mu tajemnicze spojrzenie ostatni raz, stawiając szkło przed sobą na blacie, które obracała w dłoni.

- Wolności... - Elijah zmienił pozycję na wygodniejszą.
Uniesioną brwią dał znak wampirzycy, by mówiła dalej bo ma jego uwagę, a czekając na nie upił łyka ze szkła. Jej słowa zapaliły w jego głowie lampkę ostrzegawczą. Nie wiedział, czy powinien jej ufać, czy może po raz kolejny po prostu mu kłamie i ucieknie przy najbliższej, nadarzającej się okazji.
- Czego wiedźmy ze świata zewnętrznego mogą chcieć od Niklausa, od kiedy przenieśliśmy się na Keir? - Założył ręce na piersi, wpatrując się wyczekującym spojrzeniem w kobietę.

-Nic więcej nic mniej. Tak więc...
Spojrzała na pustą szklankę, przechylając lekko głowę. Miała wiele do powiedzenia, jednak mogła stracić by zbyt wiele mówiąc to wszystko. Mogła to wykorzystać jeszcze przy okazji, gdyby potrzebowała jakiejś pomocy.
-Ucieczka tu była dobrym pomysłem. Jednak prędzej czy później i tak rozeszło się o tym. Ktoś czeka na powrót waszego największego oprawcy, to już niedługo się stanie.
Przeniosła spojrzenie z nad szklanki na niego oczekując jego reakcji.

- O czym, czy też o kim, dokładnie mówisz, moja droga? - Zerknął na nią zaciekawiony. - Zdradzisz mi, Katerina, jakież to nieszczęście tym razem za nami przypełzło?
Co prawda miał jakieś tam pojęcie, na temat tego, co lub kto może nie lubić jego rodu. Nie miał jednak pojęcia, w jaki sposób to może zrobić. Na magii raczej znała się jego matka, albo Kol. On, mimo dość szerokiej wiedzy z zakresu historii i niemal absolutnej pamięci, po prostu nie potrafił bez większej ilości informacji powiedzieć albo domyślić się czegokolwiek konkretnego. Jej żądania na razie nie komentował, ani nie czuł takiej potrzeby, ani nie miał zamiaru pokazywać jej, że może wygrać.

-O Mikael'u.-opowiedziała krótko.
Dała znak ręką prosząc kogoś z obsługi. Zgłodniała, jednak wciąż koncentrowała się na pierwotnym siedzącym naprzeciw. Nie miała również zamiaru wspomnieć o tym, że sama ma coś wspólnego. Póki co trzymała Mikaela w garści, jednak miała zamiar dać mu wolną rękę, jeśli coś by się nie udało.
-Czy to nie wystarczy? Czego twój ojciec by mógł chcieć?-zapytała.-Niczego innego jak waszej śmierci. Myślę, że szczególnie może mu chodzić o Klausa.-odpowiedziała na swoje pytanie.-Tak więc przekaż mu, że czekam na jego decyzję.-szepnęła nachylając się nad stolikiem.- W innym wypadku, spotka go smutny los.
Kiedy wstała i zrobiła kilka kroków w stronę baru odwróciła się na chwilę.
-A szkoda by było, aby jeden z moich ulubionych także na tym ucierpiał.
Wróciła do swojego celu poirytowana zachowaniem obsługi. Nie lubiła być lekceważona, bez żadnego problemu zahipnotyzowała jednego z mężczyzn. Odrzuciła loki do tyłu czekając na szklaneczkę gorącej krwi, która mogła by poprawić jej humor.

- Wnioskuję, że zmusić mnie i resztę rodzeństwa do konspiracji przeciwko Niklausowi. - Odpowiedział ze spokojem Elijah, a na dodanie o tym, że Mikael najprawdopodobniej chciałby ucapić cała rodzinę, uniósł brew i pokręcił głową w niedowierzaniu. - Ojciec na starość jednak zapadł na chorobę psychiczną. - Westchnął cicho pod nosem.
Fakt faktem, że Mikael jest nieprzewidywalny i niebezpieczny. Nawet, jak ktoś trzyma go w rydzach i bez ów kogoś komendy nie kiwnie nawet palcem. No nie do końca się mu to podobało. Zwłaszcza, jakby osobą mającą rękę na pulsie była Katerina. To było naprawdę złe i groźne połączenie, które trzeba rozerwać.
- Czemu mam wrażenie, że wiesz, gdzie mógłbym znaleźć ojca? - Zerknął na nią z uroczym uśmiechem.

-Może mnie znasz?-odparła.
Spragniona wypiła krew od razu, wysyłając mężczyznę po kolejną dawkę. Otarła krew z ust, śmiejąc się przy tym cicho. Nie miała zamiaru wyjawiać lokalizacji Mikaela. Wbrew pozorom Elijah był w błędzie, dzięki magi jednej z wiedźm, którą sobie owinęła wokół palca mogła wszystko. Usiadła na barowym krześle patrząc wyłącznie na niego.
-Nie mów, że zaczynasz się bać. Tyle razy pokonaliście ojca. A może jednak tym razem będzie odwrotnie?-droczyła.
się.
Uwielbiała denerwować, jednak z Mikaelsonem było znacznie ciężej. Wiedziała, że rodzina była jednym z jego czułych punktów. A sama wzmianka o zagrożeniu mogła skończyć się rozlewem krwi. Miała okazję widzieć już podobne sceny. Sama tego nie rozumiała.
-Nie chciałeś wyłączyć tego wszystkiego?-zapytała odprowadzając spojrzeniem słabego bruneta, który dostarczył jej swoją krew.- Nie męczy cię to bieganie za nimi? Co z tego możesz mieć?

- Znam cię zbyt dobrze, Katerina. - Mikaelson westchnął pod nosem. - I nie boję się ojca. - Parsknął na jej oskarżenia.
Trochę się bał, ale w przeciwieństwie do przyrodniego brata, miał większe szanse na skuteczną ucieczkę. Nie chodzi tu wcale o szybkość, ile o sam poziom zainteresowania Mikaela ich osobami. Dla tego łowc yz pewnoścą cenniejszym łupem był Niklaus, więc o ile nie napanoszą się mu pod nogi, raczej powinni przeżyć.
- Wyłączyć? - Zerknął na nią podejrzliwie. - Człowieczeństwo? - Aż musiał się upewnić. - Z pewnością byłoby prościej tak żyć, ale nie wybiorę takiego życia. - Odpowiedział ze spokojem.

-Po prostu przyznaj mi rację. - westchnęła.
Po kilku minutach milczenia, wzięła szklankę z krwią na którą już straciła ochotę. Postawiła szkło przed nim. Ludzka krew była pokusą. Było to dla niej jasne, że jeśli ją wypije nie skłamał. Jeśli stanie się inaczej będzie usatysfakcjonowana. Gdyby nie to, że śpieszyło się jej ku wolności mogłaby sprowokować mężczyznę do wyłączenia uczuć. Co zapewniło by jej ciekawą rozrywkę na jakiś czas.
-Smaczna. - zapewniła go puszczając mu oczko.

- To ty przyznaj, że przegrałaś. - Elijah odparł ze spokojem.
Obserwował ze spokojem ruchy kobiety i to, co robi. Patrzył, jak jakby nigdy nic, stawia przed nim szklanicę z jeszcze ciepłą krwią. Zapach cieczy niemiłosiernie kusił wampira, aż musiał w dość nerwowym geście przełknąć ślinę, a spojrzenie z powrotem skierować na rozmówczynię. Nie podobał mu się obrót sprawy.
- Do czego dążysz teraz, Katerina? - Spytał się wypranym z emocji głosem.

-Nigdy nie przegrywam. - powiedziała uparcie.
Spojrzała na niego wyzywająco. Czego mogła chcieć? To przecież było oczywiste, jednak pozostawiła to bez komentarza. Widząc, że Elijah nie chciał wypić zawartości szklanki, którą postawiła przed nim westchnęła tylko. Zastanawiała się, skąd bierze siłę na powstrzymanie się. Dla Katherine życie bez picia ludzkiej krwi nie miało sensu. Nie spuszczając wzroku z mężczyzny odezwała się:
-Czy sam nie wpadłeś na to czego mogę chcieć?-zapytała ciętym tonem.
Gdyby nie byli w Kasynie posunęła by się do innych koniecznych środków. A rozlew krwi nie pasował do jej dzisiejszego planu.
-Tak więc?

- Zawsze jest ten cień szansy na porażkę. - Ostudził jej zapały z uśmiechem.
Elijah podparł głowę ręką, udając że się namyśla. Co prawda nie miał stuprocentowej pewności, że wie o co chodzi kobiecie, ale jednak miał ją na tyle, by mieć odwagę pokierować tym torem swoje myśli i być może swoje słowa. Właściwie, to może mógłby się jednak jej poddać i po prostu zobaczyć, co z tego wyniknie?
- Więc zdradź, co osiągniesz, jeśli wyłączę człowieczeństwo? - Zagadnął, zerkając na nią pytająco. - Co zrobisz, jeśli potwór we mnie drzemiący cię przerazi?

-A czy muszę coś osiągać?-odparła.
Katherine, zamyśliła się zastawiając nad odpowiedzią. Nie miała żadnego pomysłu, nawet przez chwilę nie pomyślała o takiej możliwości. Słyszała różne plotki na temat pierwotnego, jeszcze z czasów kiedy była człowiekiem. Jeszcze wtedy nie wierzyła w nie, za to z biegiem czasu przestała wierzyć w jego świętość.
-Myślisz, że przerażę się twojego drugiego oblicza?-zapytała odważnie.- Widziałam piekło. Nawet w nim przebywałam, poradziłam sobie z ich władcą. Dlaczego miałabym nie dać sobie rady z Tobą?
Wspominając czasy panowania w piekle jej twarz rozpromieniła się. Zarówno jak i dobry humor powrócił.

- Nie robisz niczego, co byłoby bez celu. - Odpowiedział ze spokojem mężczyzna.
Jej słowa sprawiły, iż Mikaelson się na dłuższą chwilę zamyślił. W teorii mówiła jak najbardziej logicznie. W praktyce zaś, była jak zawsze zbyt pewna siebie, a to prędzej czy później ją zgubi. Poniekąd, aż chciał jej zaprezentować, że drażnienie go nie jest dobrym pomysłem. Chciał dać jej do zrozumienia, że jest głupia i naiwna, myśląc że miałaby go wtedy pod kontrolą. W głębi serca jednak wiedział, że jej by nie skrzywdził. Każdego innego być może, ale nie ją.
- Tak, Katerina. - Odpowiedział pewnie, zerkając w jej ciemne tęczówki. - Co byś zrobiła, jeśli rzuciłbym się na twoją szyję? Co byś zrobiła, jeśli to twoje serce pierwsze zagościłoby w mojej dłoni? - Pytał, rzecz jasna nawet nie oczekując odpowiedzi. - Co byś zrobiła, gdyby to twoja córka była moją pierwszą ofiarą?

Wzruszyła tylko ramionami w geście obojętności. Oczywiście, że nie robiła niczego co było by bez celu. Za to tu chodziło o coś zupełnie innego, co było dla niej niezwykle cenne. Sama satysfakcja z widoku umierającego Klausa, była by dla niej powodem do radości, w końcu jej kłopoty by się skończyły. Jednak tworząc swój plan pomyślała również i o korzyściach jak i konsekwencjach swoich czynów. Zmrużyła oczy słuchając słów pierwotnego, które nieco wprawiły ją w zakłopotanie. Nie spodziewała się, że powiedziałby coś takiego co by przywołało ją do rzeczywistości. Mogła się oszukiwać do woli, jednak znała dobrze Elijah jak i jego łagodną naturę, która czasem ustępowała napadom wściekłości. Nie chciałaby się znaleźć w sytuacji, w której była by zmuszona zostać jedną z jego ofiar. -Nadia? -zapytała zmuszając się do zaciśnięcia zębów, aby nie syknąć. - Ona nie żyje. -starała się zabrzmieć jak najbardziej obojętnie.
Sama wzmianka o nieżyjącej córce, z którą musiała się tak szybo pożegnać była dla niej niezwykle drażliwa. Dopiero teraz zrozumiała, co mężczyzna chciał osiągnąć przywołując ten temat.
-Pozostawiłam ją w Mystic Fall, tak samo jak i wspomnienia związane z nią. Musisz mieć nieaktualne dane. - dodała. - Za to wiem, że to są tylko słowa, nie przemieniłbyś ich w czyny.

Mikaelosn przez moment milczał. Spokojnym wzrokiem, bez żadnych emocji, wpatrywał się w sylwetkę dyskutantki, próbując pojąć, o co właściwie może jej chodzić. Widział zmianę w jej oczach, gdy wspomniał o jej córce. Doskonale słyszał też zmianę w głosie, gdy zaczęła mówić. Trochę nieświadomie nadepnął na odcisk, jednak to pokazało mu, że ta kobieta jednak ma uczucia.
- Teraz tak. - Elijah w zamyśleniu potaknął na słowa wampirzycy. - Jednak z wyłączonymi emocjami nie interesowałoby mnie nic poza tym, czy mam czego chcę. - Spojrzał w tęczówki wampirzycy. - Chcesz sprawdzić mą prawdomówność, moja droga? - Zagadnął, mierząc ją spojrzeniem.

Chcą uświadomić go, że się mylił wzruszyła tylko ramionami w geście obojętności. Może i Nadia była jej córką, jednak już jakiś czas temu pogodziła się z jej utratą.  Opuściła Mystic Fall, obiecując samej sobie jak i zmarłej córce, że zrobi wszystko, aby zaznać spokoju. Z pewnością młoda Petrova nie chciałaby, aby jej własna matka wprowadziła się w obłęd. Jej śmierć sprawiła, że ponownie mogła wyłączyć uczucia. Teraz znajdując się w Keirze, prezentowała swoją siłę oraz pewność nie okazując ani krztyny słabości.
-Nie jestem do końca pewna dokąd miałoby to prowadzić. - odparła opierając się o oparcie krzesła. - Jednak jeśli, uważasz zupełnie inaczej możesz mi udowodnić swoją rację. Nie chciałabym tylko, aby to był stracony czas.

Elijah założył ręce na piersi, opierając się wygodnie o miękkie oparcie. Wpatrywał się w Katerinę zamyślonym spojrzeniem, bijąc się z tym, co szepta mu głowa. Rozmowa o Nadii skierowała jego myśli na Evę, która była jego córką. A przynajmniej tak myślał, co potwierdziła rozmowa z samym Magneto, który był ojcem matki Evy. Kto by pomyślał, że Magneto się troszczy o rodzinę. Nie można jednak tego powiedzieć o Elijahu. Niby stara się zachować rodzinę w jedności, jednak o najważniejszej dla niego osobie, o krwi z jego krwi, zapomniał, albo może chciał zapomnieć.
- Katerina, mogę z tobą porozmawiać? Bez dwuznaczności, bez wbijania słownych noży między żebra. - Opuścił spojrzenie, wbijając je w niedopity bourbon. - Potrzebuję... uporządkować myśli. Pomożesz mi w tym? - Nie podniósł spojrzenia, jednak kobieta mogła wyraźnie słyszeć, że ton głosu szlachetnego odrobinę drży, jakby się czegoś obawiał lub chciał się rozpłakać.

Patrzyła na niego cały czas przyglądając się mu. Wzmianka o  Nadii nadal sprawiała, że kobieta była zdenerwowana. To uczucie szybko stłumiła skupiając się na swoim rozmówcy, który właśnie wspomniał o czymś co sprawiło, że nabrała podejrzeć. Chciał od niej czegoś? Właśnie Elijah Mikaelson? Sama jego mina upewniła ją, że nie myliła się, że mówił to wszystko na poważnie. Przecież znała go pięć wieków, podczas których przekonała się o tym, że ma w zwyczaju nie żartować z czegoś co było dla niego ważne.
-Naprawdę? -zapytała. - Chcesz ode mnie czegoś takiego? Niech Ci będzie. - zgodziła się wzdychając.
Nie była pewna czy była dobra w czymś takim, nie wiedziała o co mogło chodzić. Doskonale pamiętała ile czasu zajęło jej ułożenie sobie wszystkiego po odejściu Nadii. Mógł poprosić ją o to kierując się jej pozorami, które zachowała w tamtej sytuacji. Cały czas grała udając kogoś kim nie była. Musiała to zrobić, aby przeżyć. W końcu pięćset lat stosowała tą metodę i jak widać radzi sobie całkiem nieźle.

- Mimo znajomości twojego charakteru, jesteś jedyną osobą, z którą mogę porozmawiać. - Odpowiedział Elijah ze spokojem, patrząc przy tym w ciemne tęczówki wampirzycy.
Następnie na moment się zawahał. Wiedział, że nie ma już odwrotu od rozmowy, jednak nie wiedział, jak ugryźć temat. Był on trudny, zważywszy na podobną sytuację po stronie Kateriny, jednak szlachetny nie miał pojęcia, co powinien zrobić i jak będzie najlepiej.
- Pewna... bliska mi osoba pojawiła się na Keirze niedawno. - Zaczął, początkowo starając się przedstawić temat dość neutralnie. - Z ów bliską osobą nie miałem kontaktu od lat. Myślę, że pora odnowić kontakty, jednak jednocześnie obawiam się tego. - Przeczesał palcami włosy. - Co robić?