Hangar 4.2

– Może lepiej ci pokaże… – odparł You na swoistym prywatnym łączu.
Jeszcze raz spojrzał na szczerząca się do niego mordę i widziany przez siebie obraz przechwycił za pomocą mocy. Następnie zmaterializował to wewnątrz ich wymiaru, czy gdziekolwiek byli. Potem po paru sekundach zdjął swoisty filtr jaki nakładał chłopak będąc w ludzkiej postaci, i Noel mógł zobaczyć lewitującego ducha nieprzypominającego ponurego żniwiarza.
– Był zapieczętowany tak jak demony.Upierdliwy dzieciak, ale nie sądzę by jeszcze wiedział kim, albo czym jest – odparł.
You zawsze czuł u niego dziwna aurę, co jeszcze sie wzmocniło po wszczepieniu macek. Z drugiej strony gdy, moce nie działały zdawał sie byż zwyczajny.
– Dobra gdzie jesteś? – zapytał
****
– Próbuje od ciebie odpocząć! – mruknął i zerknął za szybę.
Kiedy nikogo nie było, wyszedł z samochodu i schował sie nieopodal okna zerkając na roztaczający i nieprzesuwający się poniżej widok. Jako, że cały czas był podłączony obraz był transmitowany na żywo, choć bez głosu.
Ryjoi podreptał za nim, tylko on nawet nie myślał sie chować, był tu przecież oficjalnie!
– Zabawa w chowanego? Kiepski jesteś! Trzeba było sie schować w podwoziu bym cie tam nei znalazł!
– Następnym razem zapamiętam! A teraz zmiataj!
– Nie lubię zabawy w chowanego, Makoto wie ze spierdoliłeś?
You tylko teatralnie przewrócił oczami. Chętnie by mu nabił pare siniaków, ale nie był idiotą i samobójcą. Walka w samolocie źle by się skończyła.
– Jeszcze słowo, a przysięgam, że wywalę cie z tego samolotu!
– A mam powiedzieć innym, że się tu zakradłeś?
– Ty mały…


[zt/ You i Ryoi ---> klify]


– Ochrona kogoś to nic złego, o ile nie wykracza poza zdrowy rozsądek. Znam osobę z mojej rodziny, która za wszelka cenę chce chronić przyjaciela, choć dureń nawet nie dostrzega jej poświecenia. – potem przeniusł wzrok z makoto na pracujące androidy. Nie do końca kojarzył ten model,ale też zawsze podchodził lekceważąco do nazw maszyn, dla niego ważny był zakres działania a nie wygląd czy numerek. To samo zresztą tyczyło się jego ludzi.
– Eksperymenty co, obusieczna broń. Jeszcze sie na tym przejedzie. Słyszałeś o wypadku w grudniu bodajże 92 roku? – spojrzał na swojego rozmówcę – Stało sie to mniej więcej, gdy powstała strefa zero na obrzeżach. Przeprowadzano tam tajny eksperyment, który wymknął się spod kontroli. Wypadek zachwiał czasoprzestrzenią na tamtym obszarze, która po dziś dzień nie jest ustabilizowana i pełni rolę wylęgarni anomali. Niedługo po napromieniowaniu zaczęły się rodzić dzieci zdolne do panowania nad technologią niemal od urodzenia, co samo w sobie jest wyjątkowe. Były uznawane jako skutek uboczny i stały się celem badań, jednak większość z nich jednak nie dożyła swoich trzecich urodzin. Władze szybko to zataiły i sprawa ucichła. Dziś chyba nikt już nie pamięta o tym wypadku.– wyjaśnił.
Choć bardziej od chodzącej anomalii w białych włosach dziwił go fakt zaniku pamięci wśród mieszkańców. O tym wszystkim jest znikoma ilość wzmianek, a starsi ludzi zdają się cierpieć na zbiorową amnezję.

Kiedy zagadnął o eksperyment sprzed około dwudziestu lat, jego mina, jak i pozycja ciała, niemal natychmiast zmieniła się na sugerującą kontemplację na poruszony temat i aktywne słuchanie rozmówcy. To co mówił, mogło doskonale łączyć się z tym, co wiadomym było o nowo poznanych zdolnościach Hana. Na moment pogrążył się w ciszy, zastanawiając się w ciszy.
- Obiło mi się o uszy, jednak nigdy nie miałem potrzeby wdawać się w szczegóły. - Odpowiedział, zerkając kątem oka na Leviego. - Muszę przyjrzeć się tym badaniom. Nie wykluczone, że ma to związek z tym, co dzieje się z You. Urodził się mniej więcej w tamtym czasie.

– Możliwe wiec, że masz unikalnego towarzysza. Garstka z pewnością przeżyła, a opadniecie kopuły mogło odblokować ukryty potencjał. A właśnie – sięgnął do kieszeni po pendrive i podał Makoto – to zdjęcia satelitarne kopuły, udało się uchwycił moment jej powstania. Za jakaś godzinę powinny być zaktualizowane ujęcia. Nie udało nam sie ustalić gdzie sa punkty kotwiczące, ale może wy to wyłuskacie, mamy za słaby sprzęt w policji - westchnął cicho.
No dobra moze i mieli lepszy,ale ten zagarnął N z L i grupa dochodzeniowa.

Makoto odebrał od Leviego pamięć USB, po czym podłączył go do pierwszego, pustego i losowego portu, by odczytać dane. Szybko przeanalizował to, co widział, na ile był w stanie z posiadaną wiedzą. Skontaktował się z osobą bardziej obeznaną w fizyce i astronomii, by też na to zerknęła, nim przeniósł znów uwagę na Leviego, któremu podziękował z lekkim skłonem.
- Dane, zwłaszcza zaktualizowane, na pewno okażą się przydatne. - Skomentował, czekając na raport drugiej części laboratorium. - Odnalezienie sposobu, na pozbycie się bariery, to tylko kwestia czasu.

– To prawda,ale nie podoba mi sie wzięcie całego miasta na zakładników. Nawet jeżeli nie ma magii i mocy to nie docenia umiejętności i technologii. Nie każdy polega na nadnaturalnych dopalaczach. I to go w końcu zgubi. Kiedy pojawia się wspólny wróg, nawet lis z zającem potrafią współpracować – odparł spokojnie zerkając na zdjęcia. Już je widział.
Teoretycznie powinien je dostarczyć do kapitolu, ale ci albo już je pobrali, albo wykonali własne.

- Wciąż znaczna większość mieszkańców miasta to istoty magiczne. - Mówił Makoto ze spokojem, zastawiając się na chwile. - Duża szansa, że w niektórych przypadkach życie lub zdrowie jest uzależnione od nieaktywnej mutacji. - Założył ręce na piersi, spoglądając w stronę mapy. - Nasz przeciwnik wiedział co robi. Zapanuje chaos, a każde służby bezpieczeństwa będą miały zapełniony terminarz. - Spojrzał kątem oka na Aigis. - Aigis, skontaktuj się z Anteiku.
Android natychmiast potaknął na przyjęcie polecenia, a potem, jakoby zastygając bez ruchu wykonał na swój sposób telepatyczny telefon. Po chwili nieznaczną zmianę pozycji zaanonsowała skończenie rozmowy, której efekt przekazał Yukiemu.
- Właśnie zajechała do akademika, w którym masz mieszkać. - Odpowiedział robot, zerkając na Makoto spod oka. - Też będzie uczęszczać na zajęcia.
- Idź tam i zabierz jej evoker. - Makoto przeniósł spojrzenie na drugiego androida, a potem przeniósł spojrzenie na Leviego. - Panie Ackerman, jakkolwiek niedorzecznie to zabrzmi, w opuszczonym akademiku zebrała się grupa pod dowództwem L i N. Jeśli chce pan, przed ewentualną koniecznością złożenia raportu na posterunku, skonsultować posiadane informacje, mogę pana zaprowadzić.
Czekając na jego reakcję, Makoto wstał, wyraźnie się ociągając. Równie niechętnie odpiął kaburę z evokerem, a potem podał ją Aigis. Wolał nie kusić losu, a obawiał się że jak go poniosą emocje, nie zważając na ryzyko wykorzystałby ten evoker. Na razie wolał mieć tylko swoją katanę.
- Oddaj mi go, jak bariera zostanie usunięta. - Wydał krótkie i jasne polecenie.
- Dobrze. - Robot skinął głową.

– O eksperymentach i laboratoriach magicznych nie wspominając. Co prawda obiekty tego typu są chronione, ale nigdy nie ma pewności w stu procentach.
Potem spojrzał na przyczepioną do pasa kaburę z czymś co przypominało pistolet. domyślił sie szybko,ze nie jest to tym na co wygląda, ale postanowił nie pytać o szczegóły. Równie dobrze mógł być to prototyp jakiegoś urządzenia zwłaszcza,że znajdowali się w laboratorium, gdzie teoretycznie nie powinien mieć dostępu. Im mniej wie, tym w tym wypadku lepiej.
– Nie ma takiej potrzeby, mam w akademiku swojego człowieka. Wymiana informacji nie będzie problemem. Jestem poinformowany o tym, czym jest ten akademik, wiem też o dziwnym wyjeździe poprzedniego dyrektora… – w ślad za Makoto wstał z krzesełka z takim samym entuzjazmem.
– Zbieraliśmy informacje o ośmiornicy. Niejasne poszlaki wskazują na eksperyment i zmianie właściwości ciała na poziomie dna przez dłuższy okres. Odnotowaliśmy też impuls silnego promieniowania jaki wydostał się z labolatorium na trzy dni przed pojawieniem się żółtego problemu. Jednak próba dostania się do labolatorium to już z goła inna bajka. Po wypadku zamknęli się na trzy spusty i odmawiają informacji zasłaniając się ochroną wrażliwych danych. Ale teraz nawet on zdaje się nie wychylać macek w sprawie kopuły.
Z dwojga złego wolał chyba shusi jak pluszowe misie. Ten pierwszy przynajmniej nie brał całego miasta jako zakładników, a wręcz oficjalnie rzucił wyzwanie.

- W porządku. - Potaknął Makoto, gdy ten powiedział, że wie o akademiku.
Następnie wsłuchał się w posiadane przez niego dane, o morderczym nauczycielu o postaci ośmiornicy. To, co mówił Levi, zapamiętał i być może wykorzysta. Zamyślił się na moment. Ośmiornica ma macki, jego podopieczny też sobie niedawno dał jakieś wszczepić. Co prawda nie brał za pewne że to to samo laboratorium, jednak szanse są co najmniej wystarczające, by to sprawdzić.
- Jestem ciekaw, czy niedawny wszczep You pochodzi z tego samego laboratorium i ma dokładnie tą samą strukturę co ciało nauczyciela. - Mruknął pod nosem.

Levi zerknął kątem oka na leżankę na której jeszcze chwilę temu był albinos.
– He? To co się tu dzieje nie obejmuje moich uprawnień. I wole by tak pozostało, to są wasze wewnętrzne sprawy. – odparł.

Tymczasem w kadrze kamery pojawiła sie wysoka blondynka w okularach, ze spiętym z tyłu kokiem. Posiadała biały charakterystyczny mundur,a przypinki na ramionach świadczyły o średniej pozycji. Na jej twarzy nie malowały się żadne emocje. Jeszcze zanim stanęła zadzwoniła dzwonkiem powiadamiając o swojej obecności.
– Kłopoty? – Levi zerknął na Makoto

Makoto nawet nie skomentował tego, jak zareagował Levi na jego swoiste myślenie na głos. Doskonale rozumiał, że Ackerman nie może, a przynajmniej nie chce w to ingerować i pomagać. Przynajmniej jeśli chodzi o część You. Yuki musiał się tym zająć sam, choć pewnie jeśli znajdą sposób, jak włamać się do wspomnianego laboratorium, jeden z drugim zapewne się skontaktuje. Dopiero widok kobiety na monitorze, a potem dźwięk dzwonka, sprawił że nieco się ożywił, choć przy jego stoickim spokoju i tak to za dużo powiedziane.
- Mam nadzieję, że nie. - Mruknął pod nosem w odpowiedzi, podchodząc do przycisku zwalniającego mechanizm i zdalnie otwierającego drzwi i wpuszczając tym samym kobietę.

Kobieta weszła do środka i obrzuciła spojrzeniem Makoto jak i jego dość nietypowego gościa. Nie skomentowała jednak jak na razie jego obecności, tylko przeniosła wzrok ponownie na swojego rozmówcę.
– Odnotowaliśmy nietypowe użycie mocy klasy cybermózg, a także próbę zablokowania przychodzącego połączenia. C.A.d wskazał na twojego podopiecznego. możesz mi wyjaśnić zaistniała sytuacje, i to dlaczego opuścił hangar?
Kobieta zapytała wprost bez owijania w bawełnę i straty czasu na uprzejmości. Przyszła tu w celu zdobycia informacji i ewentualnego podjęcia dalszych działań. Nie ufała You i od początku była przeciwna wdrożenia go w szeregi organizacji.
chwilowo zignorowała także obecność Leviego, który cofnął sie o krok ustępując im miejsca w rozmowie. Nie zamierzał interweniować, odezwie się dopiero w razie potrzeby. Z drugiej strony obserwowanie ich podczas działań było interesującym doświadczeniem.

Makoto również jedynie zmierzył kobietę spojrzeniem, choć w przeciwieństwie do niej liczył się z obecnością Leviego. Dlatego też nie chciał załatwiać tej sprawy pięściami, a drogą pokojową, o ile się da. Założył ręce na piersi, a nim zaczął mówić złapał kontakt wzrokowy z rozmówczynią.
- Mam pewne podejrzenia, odnośnie jego technopatii. - Mówił, również nie wdając się jak na razie w szczegóły, te uznał za mało istotne. - You widać znalazł trop i postanowił go sprawdzić. Wysłanie za nim Aigis, zważywszy na okoliczności, byłoby zbyt ryzykowne, a sam musiałem zająć się czym innym. - Jego ton głosu był spokojny, niemal wyprany z emocji. - Poza tym, zgodnie z metryką, jest pełnoletni i może o sobie stanowić, a badania psychologiczne wykluczyły konieczność ubezwłasnowolnienia.

Kobieta wysłuchała go spokojnie.
– Oboje dobrze wiemy, że Han potrafi być nieprzewidywalny i zgrabnie manipulować innymi. Tobą również. Proces wszczepienia komórek RC i wejście w posiadanie kagune odbyło się poza Twoja wiedzą i zgodą. Chce cię jednak ostrzec – wreczyła mu małego pendraiva – to wyniki badań na poprzednich ochotnikach. Jeśli głód zacznie przejmować nad nim kontrolę może się to źle skończyć.
Zapewne pzregladanie plików video nie będzie miłe, ale wolała by Makoto wiedział na czym stoi. Zresztą co sie stało sie nieodstanie, dla pozostałej ekipy naukowców You był cennym nabytkiem jeśli chodzi o zebranie danych w terenie, czy innych możliwościach.
– A co do Twojego asystenta to wraz z nim bazę opuściła nasza mała szczurza maskotka. Mam nadzieję, że nie trafi w ręce You lub kogoś o podobnych mocach – westchnęła cicho.

Makoto odebrał pendrive od kobiety, natychmiast chowając go do kieszeni w marynarce. Dane, które zostały na niego wgrane, przejrzy potem. O ile się mu będzie chciało. Wiedział doskonale, co tam znajdzie. Może nie znał wszystkich danych na temat wspomnianych komórek, zdawał sobie sprawę że dalej są to pasożyty, które mogą chcieć przejąć ciało You.
- Jedyne co mogę obiecać, to unieszkodliwienie go, jeśli zajdzie taka konieczność. - Powiedział ze spokojem, jako komentarz na słowa kobiety.
Kiedy rozmówczyni wspomniała coś o szczurze, który z Ryojim się wydostał z laboratorium, Yuki natychmiast przeanalizował każdą dostępną opcję, co to by mógł być za szczur. jak w typowym laboratorium, kilka ich było i w sumie każdy z nich był dość nietypowy. No i na niektóre mógłby podziałać cybermózg. Kątem oka spojrzał na klatki. Jedna była najbardziej charakterystyczna. I pusta.
- Prototyp i tak kiedyś musiał wejść w fazę testową... - Mruknął pod nosem.

- Chciałam porobić na nim jeszcze kilka badań,ale cóż,maluch zawsze chodził swoimi ścieżkami. W pożadku nie będe wam przeszkadzać – zerknęła mimochodem na Leviego.
Potem opusciła ich kącik zajmując sie swoimi sprawami.

Levi sam spojrzał na klatki,ale dla niego szczury czy myszki były zwykłą ozdobą labolatorium. I charakterystycznym elementem tego typu miejsc.
– Przyjemna… - skomentował z nutką ironii w głosie kiedy poszła. Choć chyba sem nie był lepszy czasem. Spojrzał na zegarek.
– Za niedługo powinny być zaktualizowane zdjecia satelitarne. Jeśli to nie problem proponowałbym małą wycieczkę na posterunek – spojrzał pytająco na Makoto.
Oczywiście nie nalegał,jeśli ma tu coś do roboty. zawsze zostaje opcja przesłania ich na odległość.

Makoto nawet nie skomentował tego, jak Levi właśnie określił kobietę, co właśnie opuściła teren laboratorium. Odprowadził ją jedynie spojrzeniem, a potem przeniósł wzrok na Ackermana. Kiedy zasugerował mu spacer na komisariat spojrzał ukradkiem na godzinę.
- Nie widzę przeszkód. - Powiedział tonem niemal wypranym z emocji. - Możemy udać się tam nawet teraz, jeśli chcesz. - Dodał, czekając na decyzję.

Skinął mu głową .
–Wolałbym teraz,póki jest w miarę pusto na ulicach. Później mogą być niepotrzebne utrudnienia – wyjaśnił spokojnie.
Poczekał cierpliwie aż Makoto wypuści go z pomieszczenia, a potem udał się wraz z nim do głównego wyjścia. Bez stojącego samolotu było tu dziwnie pusto. Bardziej jednak skupił się nie na podziwianiu hangaru, a na swoim rozmówcy. Jak na razie z Yukim rozmawiało mu się gładko,nie zadawał zbędnych pytań czy jak jego asystent: skakał jakby miał ADHD
– Pomysłowo wykorzystaliście przestrzeń – przyznał – Zaparkowałem motocykl na parkingi – poinformował. Nie był pewny czym poruszał sie Makoto i nie chciał robić kłopotu.

- Mój motocykl też tam stoi. - Makoto poprowadził ich na parking.
Złapał swój jednoślad, stał akurat po drodze, kierując się do wyjazdu. Poinformował Leviego, że tam będzie czekać. Po chwili i Ackerman znalazł się przy wyjeździe. Yuki, mimo że znał drogę na posterunek, choćby tą przybliżoną, i tak wolał oddać pałeczkę prowadzenia dla Leviego:
- Prowadź. - Powiedział tylko, nadając silnikowi obroty.

Levi podązył śladem Makoto i także dosiadł swojego jednośladu, po krótkiej chwili rozruszania silnika. Potem wymanewrował,a kiedy dostał pozwolenie by prowadzić ruszył w stronę głównej bramy. po chwili oboje bez większego kłopotu opuścili teren.

z/t x2 ---> wsio na posterunek