Blok operacyjny

Operacja Misy była już zaplanowana z dłuższym wyprzedzeniem. Zebranie zespołu, odpowiednia papirologia oraz co najważniejsze: pobranie organów od dawcy. Z racji bycia sławna osobą pacjentka na szczęście nie czekała zbyt długo. Gdy tylko znalazł się dawca, młody chłopak po wypadku, Misa niemal natychmiast została powiadomiona. Szybko została tez ustalona godzina zabiegu, jednak w toku nadmiaru obowiązków w szpitalu nikt nie zdołał dostrzec jednej istotnej rzeczy: Tobiego. Mężczyzna tym razem bez swojej charakterystycznej maski, ale w masce lekarskiej kręcił się po szpitalu. Był tu na wpół oficjalnie, po prostu zdołał podmienić papiery i nieco dobitniej użyć swojego sharingana na personelu medycznym,by ten nie wszczął alarmu. Zdołał dostać się do pomieszczenia, gdzie przechowywane były narządy do przeszczepu, wybrał odpowiedni pojemnik. Wyjął oryginalne oczy, po czym najzwyczajniej w świecie je podmienił. Jego umiejętności chirurgiczne rzeczywiście były na wysokim poziomie,ale cóż: wykorzystywał je w całkiem innym celu niż personel szpitala. Tym razem jednak był to wyjątek od reguły, miał swój interes by podarować Misie wyjątkowe oczy. Gorzej było ze zdobyciem czystego DNA, jego było zanieczyszczone po dawnych eksperymentach, próbował je zdobyć od Itachiego ale ten niezbyt był chętny. Na szczęście kilka razy wcześniej "pożyczył" wirówki z laboratorium i po kilku próbach zdobył odpowiednia ilość DNA, która teraz miał przy sobie. Była to zwykła strzykawka, bez przymocowanej igły i zabezpieczona, aby jej zawartość przypadkiem się nie ulotniła. Z jego strony przygotowania właśnie dobiegły końca, na resztę nadejdzie czas podczas operacji.

Misa była na paru kontrolach, które miały przygotować ją do operacji okulistycznej. Nie wiedziała jeszcze, że czai się za nią coś więcej, niż zwykła chęć podtrzymania jej zmysłu. Wiedziała jednak, że jest ona konieczna. Od kiedy Kira wyzionął ducha, a jej przepadły oczy shinigami, z niewiadomych przyczyn zaczęła powoli tracić wzrok. Lekarze dokładnie nawet nie potrafili określić, czemu tak się dzieje. Zaproponowali Amane przeszczep, który ma duże szanse powodzenia, a który mógłby pozwolić jej widzieć dłużej, niż maksymalnie kolejny tydzień.
Po paru długich rozmowach z fachowcami, przestała się opierać i uznała, że da temu szansę. Wykonała wszystkie potrzebne badania, by znaleźć dawcę i upewnić się, że nie ma żadnych przeciwwskazań. Na jej szczęście lub nieszczęście, żadnych nie znaleziono, więc szybko wyznaczono termin.
Po spakowaniu torby do szpitala, co przyszło jej z trudem, gdyż wzrok się jeszcze mocniej pogorszył, wsiadła do samochodu, w którym czekał na nią jej manager. Ryuzaki i tak miał mnóstwo pracy, więc wolała go nie męczyć. Mężczyzna powitał ją krótkim skinieniem głowy. Mimo, że nie był zbyt miłą istotą, to o swoją gwiazdę jednak się troszczył. A w każdym razie na tyle, by dalej generowała dla niego zyski.
- Boję się... - Wyznała ponuro swojemu managerowi.
- Wiem, głowa do góry. - Pocieszył ją mechanicznie, odpalając papierosa.
- Musisz palić w samochodzie? - Misa niemal natychmiast zaczęła kaszleć.
Podróż do szpitala minęła im w milczeniu. Oboje się stresowali, nawet jak nie chcieli tego po sobie pokazać. Wysiedli, manager blondynki zaoferował się, że zajmie się torbą, a potem użyczając swojego ramienia ruszyli do budynku. Po zarejestrowaniu się na oddziale, został jej przydzielony pokój. Pozostawiła tam bagaże i przebrała się w piżamę i spięła włosy w ciaśniejszego kuca. Pozostało czekać na wizytę anestezjologa, a potem na samą operację.

Wiedział na co się porywa, każda operacja wymaga skupienia, a skoro już dzisiaj się tu znalazł zapewne nie ominą go jeszcze inne pomniejsze. Jeżeli już grac to od początku do końca, liczył się jednak ze zmęczeniem psychicznym pod koniec dnia. Niemniej gra była warta świeczki i ten jeden dzień przeboleje. Za jakiś czas zyski mogły być wręcz bezcenne. I dla niego i dla całej jego grupy.

- Zestresowana, ale przeżyję. - Odpowiedziała na pytanie o samopoczucie. - Oki. Sekunda i jestem. - Uśmiechnęła się wymuszenie do lekarza, wstając z łóżka.
Lekko niepewnie, czy idzie dobrze, skierowała się do łazienki. Tam w pośpiechu ogarnęła podstawowe potrzeby fizjologiczne. Gotowa wyszła z łazienki, a potem cicho westchnęła. Zerknęła na managera, jakby prosiła go o wsparcie. Niestety, tylko poklepał ją po ramieniu, wymamrotał jakieś błahe słowa pocieszenia i na tym się skończyła jego wola podniesienia swojej gwiazdy na duchu. A nawet to nie było skuteczne.
- Powiedzie się, prawda? - Zerknęła na lekarza z miną bitego szczeniaczka.

Tobi gawędził chwilę z "kumplami po fachu", pilnując mimochodem by rzucona na nich iluzja działała tak jak powinna, gdy łaskawie zjawił się lekarz z pacjentką. Kiedy podano jej narkozę zagadywał chwilę Misę by mieć pewność, że narkoza zaczyna działać.
- Nigdy nie sądziłem ze będę Cie operować! Dasz mi potem autograf? Z kim przyjechałaś? Jaka jest pogoda za oknem? Jaką następną piosenkę zaśpiewasz? - zadawał losowe, ale łatwe pytania obserwując jej reakcję. Zdarzało się już kilkakrotnie, że narkoza nie zadziałała tak jak powinna, a co potem przysparzało problemy. Po prostu każdy organizm reagował inaczej, stąd cały zespół wolał mieć pewność, ze pacjentka śpi i nie pozwie ich za niefachową operację. W końcu wspomnienia ze stołu operacyjnego będąc półprzytomnym do najmilszych nie należą.

Misa nieufnie spojrzała na przeznaczone jej łóżko. Nie miała jednak większego wyboru, jak się na nie wgramolić. Westchnęła cicho i przełknęła nerwowo ślinę, nim położyła się na płasko. Nie uśmiechało się to jej w żaden sposób, ale nie miała innego wyboru, jeśli dalej chciała móc widzieć uśmiech Ryuzakiego, na który sama się uśmiechnęła mimowolnie. Obserwowała z lekkim przerażeniem w oczach, gdzie lekarz kieruje łóżko. Kiedy znalazła się na sali, z całą pewnością była przerażona. Zwłaszcza, kiedy pod nosem znalazła się maska, doprowadzająca gaz anestezjologiczny. Jeszcze przytomnym spojrzeniem obleciała wzrokiem niewyraźne pomieszczenie. Westchnęła, kiedy Tobi zaczął ją zagadywać.
- Jasne! Nawet ze zdjęciem. - Odpowiedziała na pytanie o autograf, czując jak po ciele rozlewa się dziwne ciepło. Zaniepokoiło ją to, ale Tobi skutecznie odwrócił jej uwagę. - Z managerem. Mój chłopak jest zbyt zajęty. - Odpowiedziała na drugie pytanie, a szum w uszach sprawiał, że nawet własnego głosu nie do końca słyszała. - Jest ciepło. Nie padało. - Odpowiedziała na drugie pytanie, powoli osuwając się w ciemność...