Sale jednoosobowe

____________________________________


[Rukia wraca po prawie dwutygodniowych wakacjach nad morzem bez neta ;-;]
Kurosaki leżał w łóżku szpitalnym obok którego czuwała cały czas Rukia. Mimo obowiązków od kapitana, zdecydowała się zostać przez jakiś czas z rudowłosym, dopóki nie wróci on do domu o własnych siłach.
Wysławszy piekielnego motylka do brata i kapitana, wpatrywała się w okno przez które obserwowała całą okolicę Keiru.
Słońce właśnie wpadało przez okno rozświetlając jej całą sylwetkę, a nieliczne promienie trafiały na nieprzytomną twarz Ichigo.
Było południe.

Byakuya zdążył złożyć raport dla wszechkapitana. Nie była to miła rozmowa, ale ani kapitan, ani głównodowodzący, nie chcieli się bić, dlatego obyło się na nieco mocniejszych argumentach słownych, ale całe szczęście na braku rys na katanach. Ledwo wyszedł z terenu pierwszej dywizji, jak na jego ramieniu usiadł piekielny motyl od Rukii. Domyślał się, że podobnego dostał i trzynasty kapitan, więc skierował się w stronę jego baraków. Po szybkiej rozmowie z białowłosym demonem, otworzył bramę między wymiarami, a jej koniec zakotwiczył niedaleko szpitala. Panowie, ubrani odpowiednio do względnie normalnego świata, co w przypadku Byakuyi skierowało się w stronę garnituru, a u Nihlahtaka wygrały jeansy i biała bluza. Skierowali się w stronę recepcji, gdzie dla pozoru zapytali się o Ichigo. Podziękowali, kierując się w stronę pokoju, gdzie czekała na nich Rukia i jeszcze nie przytomny Ichigo.
- Zabezpieczysz pokój przed gumowymi uszami, proszę? - Poprosił z bladym uśmiechem Nihlahtak, zerkając przy tym pytająco na szóstego kapitana; ten skinął głową i rzucił szybkie zaklęcie. - Twój przyjaciel i tak ma wielkie szczęście, że przeżył. Ma silne ciało i silny umysł. - Zerknął na Rukię z niewielkim uśmiechem.

Rukia przytaknęła cicho. Mimo że nie było tego po niej widać, cieszyła się z przybycia brata i swojego kapitana.
Słońce powoli zachodziło za horyzont, a młoda demonica bez chwili wytchnienia siedziała przy Kurosakim.
Wiedziała, że brat nie pała sympatycznością do rudzielca dlatego była mu wdzięczna, że przybył.
Była dumna z Ichigo, że udało mu się pokonać swojego hollowa co było lada wyzwaniem.
Sama zaś Rukia nie potrafiła w tej chwili zebrać się na rozmowe z bratem i kapitanem.

Panowie spojrzeli po sobie dyskretnie. Obojgu na swój sposób było szkoda Rukii, a sam Nihlahtak żałował nawet Kurosakiemu. Mimo, że był w pełni demonem, miał dobrą duszę i pozytywne nastawienie do wszystkich, zwłaszcza do swoich podwładnych, a zwłaszcza następców. Tak, ze względu na swoją chorowitość, Rukia ma bardzo duże szanse, by prędzej czy później zająć jego miejsce. Nie tak dawno objęła pozycję jego porucznika, co tylko wskazywało na takie prawdopodobieństwo.
Białowłosy cicho westchnął i podszedł do Rukii, tuląc ją delikatnie do siebie. Chciał dodać jej otuchy i uspokoić. Co prawda Rukia zdawała się być spokojna, jednak demon doskonale wiedział, że tak na dobrą sprawę, to tylko pozory, a gdyby mogła, zaczęłaby sobie rwać włosy z głowy ze stresu o przyjaciela.
- Spokojnie, niedługo się obudzi. - Zapewnił ją z bladym uśmiechem i pogłaskał ją po głowie. - Ale najpewniej nie będzie posiadał już swoich zdolności. - Spojrzał na Ichigo kątem oka.

- Wiem, że się obu...- nie dokończyła, kiedy usłyszała dalsze słowa kapitana. Nie sądziła, że tak potoczą się sprawy z unicestwieniem hollowa. - Czy on straci moce Shinigami? - zapytała, mając nadzieję, że odpowiedź będzie przecząca. Nie mogła dopuścić do siebie myśli że Kurosaki mógłby nie być już demonem. Przecież przez to, ten świat do którego zaczął należeć stanie się niewidzialny w tym ona sama dla niego. To była okropna myśl. Nie chciała pokazać po sobie jak głęboko ją zraniła. Czekała na odpowiedź, będąc opanowaną tylko na zewnątrz.

- Jego demoniczna część została usunięta razem z hollowem. - Nihlahtak mówił ze spokojem. - A część shinigami najpewniej posłużyła do tego, by utrzymać go przy życiu.
- Zawsze będzie mógł zobaczyć cię w gigai. - Choć z niechęcią, podsunął siostrze Byakuya.
Co prawda był przeciwny znajomości Rukii z Kurosakim, lecz z drugiej strony, doskonale zdawał sobie sprawę, jak ważna ta znajomość jest dla jego siostry. Nie miał zamiaru jej tego odbierać. Poniekąd małżeństwo z Hisaną było podobne. Oboje nie powinni, a jednak musieli.